Θα περάσει, το ξέρω, θα γελάσει…

Λαμβάνω, ανοίγω, διαβάζω: Βαρέθηκα! Μια ζωή θα το κάμνω τούτο; Όλο δάκτυλα στα πλήκτρα του πιάνου. Περιμένω πέρκι βρέξει να δω τζιαι να ακούσω κάτι διαφορετικό. Απαντώ: Και εδώ μια από τα ίδια…δάκτυλα σε διαφορετικά πλήκτρα, σε τούτα που αντί ήχου παράγουν γράμματα τζιαι λέξεις σε ένα εικονικό χαρτί. Δεν είμαι καν σίγουρη αν ο ήχος που παράγουν εν μελωδικός. Ξέρω μόνο τι λέγεται για τον ήχο των λέξεων, αν εν καλός, αλλά μελωδικός;; Δεν σκέφτηκα να ρωτήσω…ζατίν ούλλο μισές δουλειές κάμνω. Τα μόνα ολοκληρωμένα πράματα που αφήνω πίσω εν τα κείμενα μου…τζιαι τζείνα με κόπο.
Τα αγαθά κόποις κτώνται…τζιαι που την άλλη ότι σου χαρίζεται εύκολα, δύσκολα το εκτιμάς. Την σκέφτομαι να κάθετε μπροστά στο πιάνο, να διδάσκει τζιαι ο νους της να τρέχει αλλού…να ψάχνει μες στην παρτιτούρα να βρει ποιο ήταν το σημείο που χάθηκε, τζιαμέ όπου έκαμε το λάθος…το λάθος της. Δεν ξέρω αν τούτο συμβαίνει στ’ αλήθκεια. Ίσως εν γέννημα τζιαι τούτο του νου μου. Μοιάζουμε πολλά όμως οι θκύο μας τζιαι έτσι γνωρίζω καλά το αγκάθι τζείνο που σε σπρώχνει να ψάχνεις παντού τα γιατί. Άρπαξα τζιαι εγώ μια τσιμπιά τζιαι που τότε χάνομαι μέσα στα γραφτά, δικά μου τζιαι των άλλων σε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια να δω…
Απορώ…Άραγε ούλλα τούτα που ζούμε τωρά τζιαι για τα οποία κοπιάσαμε εν τα αγαθά; Γιατί αν τούτα είναι…εξίκκο σου. Πρώτα ήταν τα λάβαρα υψωμένα τζιαι παρελαύνοντας τσατίζαμε συνθήματα. Χρειάζονται πάντα για να νιώθεις την ηθική ανύψωση που θα σπρώξει τα πόθκια σου να κάμνεις ένα βήμα τη φορά. Τελευταία που τούτα βάρυναν, σιωπήσαμε λιο τζιαι οι θκυό. Συνειδητοποιώ το, μιαν εγώ τζιαι μιαν τζείνη κάθε φορά που κάποιος θα αντινάξει λίη που τη σκόνη που έκατσε πάνω τους τζιαι θα τσούξει τη ψυσιή μας. Τίποτε όμως δεν τρέσιει που τις κόγχες του καθρέφτη της τζιαι ούλλα μπαζώνονται τζιαμέ. Πόσους τόνους νερό να σηκώνουν άραγε ακόμα; Γέλια… σωτήριο χάϊδεμα κάθε φορά για να μπορεί να αντέχει.
Μια που τις μεγαλύτερες μου φοβίες ήταν κάποτε-αν αξιωθώ τζιαι γεράσω μιαν μέρα- να μην κοιτάξω κάτω, στα χρόνια τζείνα που πάνω τους θα κάθουμαι, σαν χορτασμένη γριά βασίλισσα στο θρόνο του “Π” μου, τζιαι καταλάβω πως κάπου έκαμα ένα μεγάλο λάθος ή για κάτι μετανιώσω πολλά. Τώρα όμως σκέφτομαι μήπως τζιαι πρέπει να αναθεωρήσω, γιατί τούτο ίσως το έκαμα ήδη πριν καν αποκτήσω τις πρώτες μου βαθκιές ρυτίδες.
Φοβάμαι να της μιλώ πάντα γιατί δεν θέλω να την απογοητεύσω. Τίποτε όμως δεν μπορώ να της κρύψω γιατί είναι ένα κομμάτι δικό μου, χρόνια τώρα…ακόμα τζιαι τότε που οι εφηβικοί τζιαι νεανικοί εγωισμοί εκάμναν την απουσία της να φαντάζει ανώδυνη…τότε που ανυπομονούσαμε να περάσουν τα χρόνια, για να φτάσουμε στο σημείο που θα τα θέλαμε να γυρίσουν πάλε πίσω.
Κρατώ την τζιαι της λέω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο που μόλις τον αναγνωρίσουμε όλα θα είναι πλέον καθαρά. Το ίδιο κάμνει τζιαι τζείνη για μένα. Άρχισα να αποκτώ καινούργια φοβία…μήπως τη μέρα που θα κάθουμαι αθκιασερή στο θρόνο των χρόνων καταλάβω πως μας έστησε τελικά τζιαι τότε τι θα της πω…;;