But I know I can’t count on you…

Μέσα στον μικρό εσωτερικό χώρο του αυτοκινήτου γίνομαι για άλλη μια φορά ο μόνος θεατής ενός καλού, ως προς την ερμηνεία, μονόλογου. Μιλά ακατάπαυστα, σχεδόν αναπαριστά τη σκέψη τζιαι το συναίσθημα του. Προσπαθώ να τον παρακολουθήσω τζιαι όχι μόνο να τον ακούω. Οδηγώ όμως τζιαι τούτο εν δύσκολο. Βρίσκω πολλά ενδιαφέρον αυτή του τη στιγμή. Περνά του. Θα μου πεις δουλειά του… Μερικές φορές μπαίνω στον πειρασμό να σκέφτομαι πως ίσως δεν είναι ποτέ αληθινός, μπας τζιαι πάντα εν σε ρόλο. Κάτι θα κάμει όμως κάθε φορά για να μου ανατρέψει εν αγνοία του τούτη μου την αμφιβολία. Δεν ζητώ όμως που τζείνον επιβεβαίωση…από κανέναν πλέον. Έμαθα να το χειρίζομαι τζιαι τούτο μόνη μου.
Τον διακόπτω. Αποφασίζω να το κάνουμε διάλογο. Αναφέρω πως νοιώθω σαν να είμαι σε αναμονή εδώ τζιαι αρκετό καιρό αλλά δεν έχω ιδέα καν τι περιμένω…Δεν αντιδρά για την παρέμβαση. Συμφωνεί. Λέει πως έβαλα λόγια στη σκέψη του. Μα τούτο προσπαθούσε να πει τόσην ώρα;…ήντα η Πάφος πέφτει πιο κοντά. Εκνευρίζεται που τη διαπίστωση τζιαι της δικής του αναμονής. Λέω υπομονή τζιαι προσπαθώ να του ξε-καθαρίσω την εικόνα. Νομίζω κάτι άρχισε να βλέπει…Ο άντρας λεν πως μιλά τζιαι αναζητά λύση, η γυναίκα μιλά γιατί εν απλά μουρμούρα. Ίσως κατά κάποιο τρόπο να εν αλήθκεια.
Κόκκινο φανάρι τζιαι σταματώ. Καταφέρνω να τον δω. Σκέφτομαι πως τούτο το πράγμα εν απλά μισό. Μισογεμάτο, μισοάδειο, μισοτελειωμένο, μισάνοιχτο, μισοφαγωμένο, μισό…μισώ το μισό. Μερικές φορές μισώ τον μαζί με το μισό του, τζείνο της παρουσίας, της απουσίας, του συναισθήματος, του λόγου, της φύσης τζιαι της συμπεριφοράς του…Μισώ τζιαι το δικό μου μισό που πάντα μόνο τζείνο καταφέρνει να κερδίσει.
Διάλογος off…βυθίζομαι στα δικά μου…Μονόλογος on. Θυμούμαι που έγραφα προχτές-κάπου-πως τα γεγονότα από μόνα τους δεν καθορίζουν πάντα την εξέλιξη των πραγμάτων. Η αντικειμενική πτυχή μιας δεδομένης κατάστασης ή ακόμα τζιαι ενός συμβάντος θυσιάζεται στο βωμό της υποκειμενικής αντιμετώπισης, των προσωπικών αντιλήψεων τζιαι των αναγκών του ανθρώπου.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει τζιαι με την μνήμη…Τούτη που μου κρατά άλλο ένα κομμάτι τζιαι που φορές τείνω να την μισώ επίσης. Η μνήμη...που με τον καιρό ανασκευάζεται. Η αλήθκεια των γεγονότων καθίσταται ζήτημα προσωπικής τζιαι διαφορετικής αντίληψης που τον καθένα...πάντα! Ο χρόνος υποβοηθά, αναγκάζει ή οδηγεί στο να προσδίδεται διαφορετική ερμηνεία, πέρα που την πρώτη…την αυθεντική. Η εσωτερική ανάγκη του πλασμάτου, όποια τζιαι αν είναι κάθε φορά, κατευθύνει, διαστρεβλώνει τζιαι δημιουργεί καινούργια ανάμνηση. Όσα υπάρχουν ακόμα νωπά δημιουργούν μια συνέχεια για να σου παρέχουν τη δυνατότητα, να ανασύρεις το πληροφοριακό υλικό που τελικά θα επιλέξεις να κρατήσεις-αφού αποφασίζεις πως μόνο τζείνο χρειάζεσαι- τζιαι το οποίο θα ονομάσεις εμπειρία. Τα δύσκολα ή τα επώδυνα θα τα σύρεις στη λήθη ή εάν δεν τα καταφέρεις απλά θα τα εξωραΐσεις. Εύκολο; Χμ…ίσως όχι δύσκολο.
.......
Εξακολουθεί να μιλά…παρακολουθώ τον αλλά δεν τον ακούω. Ο εσωτερικός μου θόρυβος υπερισχύει του δικού του. Ίσως κάποιαν άλλη φορά να ένιωθα ενοχές που δεν είμαι πραγματικά δαμέ. Τωρά όχι. Ίσως εν ένας τρόπος τιμωρίας από μέρους μου για το ότι θα φύγει πάλε. Καταλαβαίνει πως είμαι στον κόσμο μου τζιαι σιωπά. Μετά μιλά: Είσαι αλλού; Ουου…Χρόνια τώρα-τόπους τόπους-είμαι μόνον αλλού, Πε μου που, άλλωστε είμαστε φίλοι.