Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα…;

…Οι ταινίες εν βγαλμένες που τη ζωή ή η ζωή μερικές φορές γίνεται όπως τα έργα;;

E.T. go home…!

Σε μια προηγούμενη μετεμψύχωση, που λένε και οι ειδικοί, πρέπει να είχα έρτει ως Αθηναία. Μάλιστα ποτζείνες τις πολλά κλασικές…θα έμενα σε ένα “μεγάλο, ευάερο, ευήλιο, διαμπερές” διαμέρισμα, κάπου στο κέντρο της πόλης. Θα στοίβαζα μέσα στα τετραγωνικά του ούλλες μου τις αναμνήσεις-άυλες τζιαι υλικές-τζιαι θα έκαμνα το μπαλκόνι μου (που σαφώς θα είχα καλύψει με πορτοκαλιά ή πράσινη τέντα) αιωρούμενο Αμαζόνιο, πίσω από κάποιαν πλατεία που την κατουρούν οι περαστικοί, την χέζουν τα περιστέρια τζιαι την κατοικούν τα αδέσποτα. Θα αγαπούσα την πόλη με ένα αρρωστημένο μίσος. Ίσως όμως να είχα σπάσει το κατεστημένο του “είμαι περήφανη για την μακρά της ιστορία τζιαι τον πολιτισμό” μόνο στα λόγια τζιαι από ανωμαλία θα είχα ανέβει πολλές φορές στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, χωρίς να περιορίζομαι θαυμάζοντας την από κάποια καφετέρια στο Θησείο. Ίσως φυσικά να μην είχα έρτει στην σύγχρονη παρά στην Αρχαία Αθήνα γιατί τώρα που το σκέφτομαι τρέφω έναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία τζιαι μια συμπάθια προς τα σανδάλια…
Με την πρώτη μου επίσκεψη πριν από 15 χρόνια(τα χρόνια περνούν μαμαααααά!!) ένιωσα σαν στο σπίτι μου (εδώ κολλά η μετεμψύχωση που λέγαμε). Αποφάσισα πως σε τούτο τον τόπο θα γυρνούσα για να ζήσω περισσότερο. Εφτά χρόνια...Σπουδές, ζωή τζιαι κότα γενικότερα...αγαπηθήκαμε τζιαι μισηθήκαμε όσο μας χρειαζόταν τζιαι όσο μας άξιζε. Θυμάμαι που διάβασα από τον Marquez πως ο άνθρωπος δημιουργεί ρίζες σε ένα τόπο με το που θάψει στη γη εκείνη κάποιον δικό του, έτσι γίνεται ο τόπος του. Συμφώνησα αλλά πάντα αναρωτιόμουν πια η σύνδεση σου με τον τόπο που δημιουργείς αναμνήσεις, ποτζείνες που τις κουβαλάς μια ζωή;
Ο χρόνος τζιαι ο καιρός έφεραν άλλα- διάφορα, διαφορετικά, ακραία-τζιαι η σχέση των δυο μας αναπτύσσεται αλλιώς, βρίσκοντας με να την επισκέπτομαι από τον προηγούμενο Ιούνιο σχεδόν μήνα παρά μήνα. Λέω να κάμω το τελευταίο ταξίδι του κύκλου τούτου τζιαι ο καλύτερος τρόπος να δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις εν το να βάλεις τζιάλους μέσα σε τζείνα που ζεις. Θα πάρω μαζί πέραν από τη πολυταξιδεμένη μου βαλίτσα τζιαι μια πολλά καλή φίλη με την οποία δεν έτυχε να ξαναταξιδέψουμε έξω από τα χωρικά υδάτα της νήσου. Απορώ πως θα αντιλαμβάνομαι τούτη την πόλη μετά από χρόνια…πέραν από τον ενθουσιασμό της ιδέας εν το μόνο που σκέφτουμαι σήμερα.
Εσείς που με πεθυμήσετε τζιαι με περιμένετε: Έρκουμαι! ActionWoman κάμε βαλίτσα γιατί όσο τζιαι προλαβαίνεις!

Λες τζιαι αξιώθηκα να μεγαλώσω για να καταλάβω τζιαι να ζω όσα άκουα που μιτσιά να λεν οι μεγάλοι. Λες τζιαι μου έδωσαν παραγγελιά να κάμω, να πάθω τζιαι να μάθω. Τότε που ήξερα να κλαίω φανερά τζιαι που με ένα νίψιμο τζιαι μιαν αγκαλιά τέλειωναν όλα.
Ύστερα μαθαίνεις να γίνεσαι μεγάλος τζιαι το έξω γίνεται μέσα. Ζώντας στο εσωτερικό σου αντιλαμβάνεσαι πως δεν είσαι τζιαι τόσο όμορφος όσο είναι η εικόνα σου, αλλά βλέπεις καθαρά πως λειτουργείς τζιαι πως καταφέρνεις να υπάρχεις. Αν όμως πεις να κλάψεις η αλμύρα των νερών σου όσο τζιαι να προσπαθήσεις δεν φέρνει την κάθαρση που κατάφερνες κάποτε τζιαμέ έξω, αλλά κάθεται όπου είσαι ανοιχτός τζιαι ξυπνά τα όσα νανουρίζεις κάπου μέσα σου.
Καμιά φορά θέλω να φωνάξω δυνατά. Ίσως ο αντίλαλος που θα καταφέρω να με κάμει να σπάσω τζιαι να ξαναβρεθώ έξω. Θυμούμαι ήταν όμορφα…


-------------------------------------------------------------------------------


Ήμουν κοντά του σήμερα…στον πραγματικό κόσμο…μετρώντας χιλιομετρικά. Από ώρα ένιωθα την ενέργεια του. Η οικειότητα από την για χρόνια παρουσία μου σε τούτο το μέρος γινόταν ξαφνικά εμπόδιο στην καλή μου λειτουργία. Αποχώρησα. Στον δρόμο τον είδα. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν αλήθεια ή αν απλά η τρισδιάστατη ανάμνηση του με κάμνει να βλέπω φαντάσματα. Ήθελα να του μιλήσω αλλά δεν ήξερα τι να πω…Έφυγα. Μετάνιωσα…Ένιωσα πως ήθελα να κλάψω, φανερά…δεν τα κατάφερα. Θυμήθηκα πως τώρα είμαι μεγάλη. Πόνεσα…έτσι νόμισα πως σήμερα θα καταφέρω να φωνάξω τόσο όσο χρειάζεται για να σπάσω. Αν τρομάξει; Σιώπησα. Κάμνω πως δεν συμβαίνει τίποτε τζιαι απομακρύνομαι…χιλιομετρικά…

----------------------------------------------------------------------------

Ξημερώνει. Ξέρω…θα διαχωρίσω και πάλι λογικά. Κρίμα.

Έτσι, γιατί περίεργα την είδα…

Οι τσακισμένες του σελίδες προδίδουν τις πολλές αναγνώσεις, τα βαθιά ανοίγματα της ράχης του σε αρκετά σημεία την διαφορετική εστίαση της κάθε μιας που τζείνες τζιαι ο χρόνος που μένει κλειστό στην συνέχεια μέσα στα χέρια μου τα πολλά τζιαι διαφορετικά συναισθήματα που μου προκαλεί τζιαι που μ’αφήνει…Η σκέψη ξέρει που μόνη της τον προορισμό που κάποιες φορές προδίδεται τζιαι τζείνος τζιαι άλλες καταφέρνει να χωστεί. Ένα από τα ωραιότερα που γράφτηκαν ποτέ…Μονόγραμμα(Ο. Ελύτης).

Θα πενθώ πάντα - μ’ ακούς; - για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο.
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ.
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια.
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα "πίστεψέ με" και τα "μη"
Μια στον αέρα , μια στη μουσική
Τα δυό μικρά ζώα, τα χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τούς φράχτες
Την ανεμώνα πού κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμες τρείς φορές το μωβ τρείς μέρες πάνω απο τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα πού βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο πού άγγιξα και μού ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά -κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μες από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες πού ασημίζουνε
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ και σ’αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ’ακούς
Που μ’αφήνεις, πού πας και ποιός, μ’ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιανές και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα ’ρθει μέρα, μ’ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν περώματα, μ’ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ’ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ακούς
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς
Σ’άλλη γη, σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει - ακούς;
Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.
V.
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους
Από τι να’ ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ’ αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ’ όλα το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ’ άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα, ούτε η γερόντισσα μ’όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.
VI.
Έχω δει πολλά και η γη μες’ απ’ το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά της θάλασσας
Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Και να παίζει με τ’άσπρο και το κυανό η ψυχή μου !
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολόγια και το γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ’ ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο !
VII.
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

But I know I can’t count on you…

Μέσα στον μικρό εσωτερικό χώρο του αυτοκινήτου γίνομαι για άλλη μια φορά ο μόνος θεατής ενός καλού, ως προς την ερμηνεία, μονόλογου. Μιλά ακατάπαυστα, σχεδόν αναπαριστά τη σκέψη τζιαι το συναίσθημα του. Προσπαθώ να τον παρακολουθήσω τζιαι όχι μόνο να τον ακούω. Οδηγώ όμως τζιαι τούτο εν δύσκολο. Βρίσκω πολλά ενδιαφέρον αυτή του τη στιγμή. Περνά του. Θα μου πεις δουλειά του… Μερικές φορές μπαίνω στον πειρασμό να σκέφτομαι πως ίσως δεν είναι ποτέ αληθινός, μπας τζιαι πάντα εν σε ρόλο. Κάτι θα κάμει όμως κάθε φορά για να μου ανατρέψει εν αγνοία του τούτη μου την αμφιβολία. Δεν ζητώ όμως που τζείνον επιβεβαίωση…από κανέναν πλέον. Έμαθα να το χειρίζομαι τζιαι τούτο μόνη μου.
Τον διακόπτω. Αποφασίζω να το κάνουμε διάλογο. Αναφέρω πως νοιώθω σαν να είμαι σε αναμονή εδώ τζιαι αρκετό καιρό αλλά δεν έχω ιδέα καν τι περιμένω…Δεν αντιδρά για την παρέμβαση. Συμφωνεί. Λέει πως έβαλα λόγια στη σκέψη του. Μα τούτο προσπαθούσε να πει τόσην ώρα;…ήντα η Πάφος πέφτει πιο κοντά. Εκνευρίζεται που τη διαπίστωση τζιαι της δικής του αναμονής. Λέω υπομονή τζιαι προσπαθώ να του ξε-καθαρίσω την εικόνα. Νομίζω κάτι άρχισε να βλέπει…Ο άντρας λεν πως μιλά τζιαι αναζητά λύση, η γυναίκα μιλά γιατί εν απλά μουρμούρα. Ίσως κατά κάποιο τρόπο να εν αλήθκεια.
Κόκκινο φανάρι τζιαι σταματώ. Καταφέρνω να τον δω. Σκέφτομαι πως τούτο το πράγμα εν απλά μισό. Μισογεμάτο, μισοάδειο, μισοτελειωμένο, μισάνοιχτο, μισοφαγωμένο, μισό…μισώ το μισό. Μερικές φορές μισώ τον μαζί με το μισό του, τζείνο της παρουσίας, της απουσίας, του συναισθήματος, του λόγου, της φύσης τζιαι της συμπεριφοράς του…Μισώ τζιαι το δικό μου μισό που πάντα μόνο τζείνο καταφέρνει να κερδίσει.
Διάλογος off…βυθίζομαι στα δικά μου…Μονόλογος on. Θυμούμαι που έγραφα προχτές-κάπου-πως τα γεγονότα από μόνα τους δεν καθορίζουν πάντα την εξέλιξη των πραγμάτων. Η αντικειμενική πτυχή μιας δεδομένης κατάστασης ή ακόμα τζιαι ενός συμβάντος θυσιάζεται στο βωμό της υποκειμενικής αντιμετώπισης, των προσωπικών αντιλήψεων τζιαι των αναγκών του ανθρώπου.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει τζιαι με την μνήμη…Τούτη που μου κρατά άλλο ένα κομμάτι τζιαι που φορές τείνω να την μισώ επίσης. Η μνήμη...που με τον καιρό ανασκευάζεται. Η αλήθκεια των γεγονότων καθίσταται ζήτημα προσωπικής τζιαι διαφορετικής αντίληψης που τον καθένα...πάντα! Ο χρόνος υποβοηθά, αναγκάζει ή οδηγεί στο να προσδίδεται διαφορετική ερμηνεία, πέρα που την πρώτη…την αυθεντική. Η εσωτερική ανάγκη του πλασμάτου, όποια τζιαι αν είναι κάθε φορά, κατευθύνει, διαστρεβλώνει τζιαι δημιουργεί καινούργια ανάμνηση. Όσα υπάρχουν ακόμα νωπά δημιουργούν μια συνέχεια για να σου παρέχουν τη δυνατότητα, να ανασύρεις το πληροφοριακό υλικό που τελικά θα επιλέξεις να κρατήσεις-αφού αποφασίζεις πως μόνο τζείνο χρειάζεσαι- τζιαι το οποίο θα ονομάσεις εμπειρία. Τα δύσκολα ή τα επώδυνα θα τα σύρεις στη λήθη ή εάν δεν τα καταφέρεις απλά θα τα εξωραΐσεις. Εύκολο; Χμ…ίσως όχι δύσκολο.
.......
Εξακολουθεί να μιλά…παρακολουθώ τον αλλά δεν τον ακούω. Ο εσωτερικός μου θόρυβος υπερισχύει του δικού του. Ίσως κάποιαν άλλη φορά να ένιωθα ενοχές που δεν είμαι πραγματικά δαμέ. Τωρά όχι. Ίσως εν ένας τρόπος τιμωρίας από μέρους μου για το ότι θα φύγει πάλε. Καταλαβαίνει πως είμαι στον κόσμο μου τζιαι σιωπά. Μετά μιλά: Είσαι αλλού; Ουου…Χρόνια τώρα-τόπους τόπους-είμαι μόνον αλλού, Πε μου που, άλλωστε είμαστε φίλοι.

Θα περάσει, το ξέρω, θα γελάσει…

Λαμβάνω, ανοίγω, διαβάζω: Βαρέθηκα! Μια ζωή θα το κάμνω τούτο; Όλο δάκτυλα στα πλήκτρα του πιάνου. Περιμένω πέρκι βρέξει να δω τζιαι να ακούσω κάτι διαφορετικό. Απαντώ: Και εδώ μια από τα ίδια…δάκτυλα σε διαφορετικά πλήκτρα, σε τούτα που αντί ήχου παράγουν γράμματα τζιαι λέξεις σε ένα εικονικό χαρτί. Δεν είμαι καν σίγουρη αν ο ήχος που παράγουν εν μελωδικός. Ξέρω μόνο τι λέγεται για τον ήχο των λέξεων, αν εν καλός, αλλά μελωδικός;; Δεν σκέφτηκα να ρωτήσω…ζατίν ούλλο μισές δουλειές κάμνω. Τα μόνα ολοκληρωμένα πράματα που αφήνω πίσω εν τα κείμενα μου…τζιαι τζείνα με κόπο.
Τα αγαθά κόποις κτώνται…τζιαι που την άλλη ότι σου χαρίζεται εύκολα, δύσκολα το εκτιμάς. Την σκέφτομαι να κάθετε μπροστά στο πιάνο, να διδάσκει τζιαι ο νους της να τρέχει αλλού…να ψάχνει μες στην παρτιτούρα να βρει ποιο ήταν το σημείο που χάθηκε, τζιαμέ όπου έκαμε το λάθος…το λάθος της. Δεν ξέρω αν τούτο συμβαίνει στ’ αλήθκεια. Ίσως εν γέννημα τζιαι τούτο του νου μου. Μοιάζουμε πολλά όμως οι θκύο μας τζιαι έτσι γνωρίζω καλά το αγκάθι τζείνο που σε σπρώχνει να ψάχνεις παντού τα γιατί. Άρπαξα τζιαι εγώ μια τσιμπιά τζιαι που τότε χάνομαι μέσα στα γραφτά, δικά μου τζιαι των άλλων σε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια να δω…
Απορώ…Άραγε ούλλα τούτα που ζούμε τωρά τζιαι για τα οποία κοπιάσαμε εν τα αγαθά; Γιατί αν τούτα είναι…εξίκκο σου. Πρώτα ήταν τα λάβαρα υψωμένα τζιαι παρελαύνοντας τσατίζαμε συνθήματα. Χρειάζονται πάντα για να νιώθεις την ηθική ανύψωση που θα σπρώξει τα πόθκια σου να κάμνεις ένα βήμα τη φορά. Τελευταία που τούτα βάρυναν, σιωπήσαμε λιο τζιαι οι θκυό. Συνειδητοποιώ το, μιαν εγώ τζιαι μιαν τζείνη κάθε φορά που κάποιος θα αντινάξει λίη που τη σκόνη που έκατσε πάνω τους τζιαι θα τσούξει τη ψυσιή μας. Τίποτε όμως δεν τρέσιει που τις κόγχες του καθρέφτη της τζιαι ούλλα μπαζώνονται τζιαμέ. Πόσους τόνους νερό να σηκώνουν άραγε ακόμα; Γέλια… σωτήριο χάϊδεμα κάθε φορά για να μπορεί να αντέχει.
Μια που τις μεγαλύτερες μου φοβίες ήταν κάποτε-αν αξιωθώ τζιαι γεράσω μιαν μέρα- να μην κοιτάξω κάτω, στα χρόνια τζείνα που πάνω τους θα κάθουμαι, σαν χορτασμένη γριά βασίλισσα στο θρόνο του “Π” μου, τζιαι καταλάβω πως κάπου έκαμα ένα μεγάλο λάθος ή για κάτι μετανιώσω πολλά. Τώρα όμως σκέφτομαι μήπως τζιαι πρέπει να αναθεωρήσω, γιατί τούτο ίσως το έκαμα ήδη πριν καν αποκτήσω τις πρώτες μου βαθκιές ρυτίδες.
Φοβάμαι να της μιλώ πάντα γιατί δεν θέλω να την απογοητεύσω. Τίποτε όμως δεν μπορώ να της κρύψω γιατί είναι ένα κομμάτι δικό μου, χρόνια τώρα…ακόμα τζιαι τότε που οι εφηβικοί τζιαι νεανικοί εγωισμοί εκάμναν την απουσία της να φαντάζει ανώδυνη…τότε που ανυπομονούσαμε να περάσουν τα χρόνια, για να φτάσουμε στο σημείο που θα τα θέλαμε να γυρίσουν πάλε πίσω.
Κρατώ την τζιαι της λέω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο που μόλις τον αναγνωρίσουμε όλα θα είναι πλέον καθαρά. Το ίδιο κάμνει τζιαι τζείνη για μένα. Άρχισα να αποκτώ καινούργια φοβία…μήπως τη μέρα που θα κάθουμαι αθκιασερή στο θρόνο των χρόνων καταλάβω πως μας έστησε τελικά τζιαι τότε τι θα της πω…;;

Έτσι όπως το Αϊράνι…(…Ξινό αλλά πίνεται).

Γράφω, συνέχεια γράφω αλλά τα χαρτιά μου γεμίζουν λέξεις καμωμένες από γράμματα ενώ θέλω να γεμίζουν λέξεις καμωμένες από χρώματα. Ναι, κρατώ το σωστό εργαλείο: Στυλό. Πινέλο? Όχι, δεν θέλω να ζωγραφίσω...θέλω απλά να γράψω με χρώμα. Κάθε αρχή της βδομάδας η ίδια ιστορία. Ασυναίσθητα αισιόδοξη όπως κάθε μια αρχή ορίζει. Εξαιρείται η αρχή του τέλους...τζείνη προδικάζει τζιαι καταδικάζει την όποια πολυχρωμία.
Ημερολογιακά Φθινόπωρο...Η αλήθεια όμως είναι πάντα γυμνή για να μπορεί να την ντύνει καθείς όπως γουστάρει. Η δική μου σήμερα την είδε αναρχική τζιαι ασυμβίβαστη. Με αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς επιτίθεται στο κατεστημένο, πρωτίστως του εσωτερικού μετώπου. Τζιαμέ συναντά πάντα την μεγαλύτερη αντίσταση γιατί τζιαμέ εδρεύει η Κυβέρνηση τζιαι το ανάκτορο του Εγωισμού.
Ριπές stop. Κινητό τηλέφωνο οn...ποιό stop?? Η χειρότερη ριπή στην ψυχική μου ηρεμία αποδεικνύεται ο ήχος του μηνύματος. Αφού οι λέξεις δεν φέρουν φωνή άρχισα να τις μετρώ με το βάρος...Ανορεξικές, ισορροπημένες ή υπέρβαρες. Una φάτσα αλλά ούτε λόγος για una ράτσα..."Μωρό μου καλημέρα!"...α...καλά! Επιλέγω, ζυγίζω, αποφασίζω, κρατώ: όσα τοποθετούνται πλαί μου ως είδη πρώτης ανάγκης. Τα υπόλοιπα αν δεν το έπραξαν ήδη θα το κάνουν στη συνέχεια...Θα τοποθετηθούν στο Εκεί, στο πούποτε, να πιάνουν σκόνη έτσι απλά τζιαι μόνο για να προκαλούν το απαιτούμενο φτάρνισμα για να ξυπνά ο νους τζιαι να θυμούμαι ότι κάπου έζησα πριν που το δαμέ.
Για αλλού εξεκίνησα να γράφω τζιαι αλλού πάω...σήμερα όπου μου νέψουν οι σκέψεις νέφκουμαι...έτσι όπως τον αρσενικό...που λέει τζιαι το Έ(ν)τερον "εν έσιει τσιάνς να την πέσει γεναίκα σε αρσενικόν τζιαι τζείνος να μην ανταποκριθεί..."...λές?? Μα...μιλάς τζιαι για τζείνους που έτυχε να γνωρίσω τζιαι εγώ κάποτε?? Οϊ πέ μου αλήθκεια!
Θυμάμαι πριν χρόνια που η εκκλησία ήρθε να καταργήσει το μυστήριο του Αρραβώνα γιατί θεώρησε πως έτσι νομιμοποιεί τις προγαμιαίες σχέσεις. Τωρά τείνουμε που μόνοι μας να καταργήσουμε τζιαι τις σχέσεις υπό τις οποίες "νομιμοποιούμε" την (προ)γαμιαία συνεύρεση. Δεν είναι μόνο τούτο η σχέση? Έχεις δίκαιο. Υπερέβαλα...είναι τζιαι τζείνα που μόλις τελειώσει, μένουν στο πούποτε, παρέα με την σκόνη. Εκτός φυσικά αν τελικά σου δώσει ένα γάμο...εύχομαι όχι άλλον ένα παρόμοιο με τζείνον που είδα προημερών- για ακόμα μια φορά -να του κόφκουν τους ιερούς του κόμπους με μιαν υπογραφή...! Εντάξει δεν θα πάρω τη δουλειά από την Carrie Brandshow...παρότι τούτος ο τόπος θυμίζει μου φορές Sex and the city τζιαι Beverly Hills, τζιαι ας υπάρχουν οι απορριπτικοί του είδους. Ο αντίλογος άλλωστε είναι ο καλύτερος διάλογος.

Πρέπει να σου πω όμως πως κατά βάθος δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος...γίνομαι, για να βρίσκω ξανά το φως. Έτσι αφού όλοι λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...για να καταλάβεις πόσο αισιοδοξώ: Προσδοκώ να πεθάνω μετά τζιαι που την Ελπίδα!

Is anybody home…??

Προσέχω, παίρνω τζιαι τις βιταμίνες μου αλλά κάποια στιγμή, στην αφηρημάδα μου πάνω, άρπαξα Ασυνέπεια. Δεν με πειράζει τόσο που την αγκονίστικα παρά μόνο που δεν μπορώ να προκαταλάβω τη θέση της τζιαι με ξαφνιάζει όταν εμφανίζεται στους πιο περίεργους τόπους, μεταλλάσσοντας πάντα μια σταθερά. Στο μόνο που παραμένω συνεπής είναι στο ότι είμαι απρόβλεπτα ασυνεπής.
Το κλάμα, για παράδειγμα, ήταν μια σταθερά, στο σύνολο των πολλών. Απώλεσα όμως τζιαι που τούτο την εμπιστισύνη. Δεν μπορείς να λογιέσαι τζιαι να είσαι κλαμούρα αλλά να κάμνεις να ρίξεις ένα καλό κλάμα μήνες τώρα (...απίστευτο)...Ξεφτιλίζεις απλά την κατάσταση τζιαι δεν είναι σωστό.
Τι στο καλό...στο κάτω κάτω το νερό που τρέσιει κάμνει καλό feng shui. Όταν στερέψει το πλάσμα τι πάει να πει άραγε? Χμ...Ότι εν πολλά καλά? Ότι εν αναίσθητο? ή ότι εν απλά νεκρό?
Για χτύπα λίο ξανά να δούμε...Τι λέει? Αντιδρώ?

Είναι καημός τα Ξένα…

Η απουσία τζιαι η απόσταση μπορεί να φαντάζουν χασματικές ακόμα τζιαι αν σε χωρίζει η ελάχιστη χιλιομετρική απόσταση που κάποιον…Μερικοί τόποι όμως εν πραγματικά μακριά, τόσο μακριά που τζιαι να θέλεις να απλώσεις το σιέρι σου ποτέ εν θα τους φτάσεις, ακόμα τζιαι αν είσαι ο σωσίας του Τιραμόλα.
Οι άνθρωποι στέκονται μακρύτερα τζιαι που τον τόπο τον ίδιο. Σε όποια μούτη τζιαι να πάεις να σταθείς εν θα καταφέρεις να ποσσιεπάσεις. Ξενιθκιά. Που τον τόπο που υπάρχουν μέχρι να καταφέρουν να φτάσουν κοντά σου γίνονται ήχος, φωνή που φκαίνει που ένα τηλέφωνο, εικόνα που έρκεται που έναν υπολογιστή, γράμματα που εμφανίζονται το ένα πίσω που το άλλο τζιαι σχηματίζουν λέξεις τζιαι κουβέντες ολόκληρες…Θύμησες τζιαι πεθυμιά.
Το σκορ αυξάνεται υπέρ της για την ώρα…άραγε πόσα πόσα θα λήξει το ματς…;

Αλλιώτικα και Αλλόκοτα…

Καθόλου δεν μοιάζανε, ούτε είδα να κρατά στα χέρια κανένα πιστοποιητικό, αλλά δέχτηκα από καιρό πως είναι η μάνα της. Παρότι η συναναστροφή και με τις δυο δεν είναι πάντα ευχάριστη, η Επανάληψη και η Μάθηση είναι τακτικές στη γειτονία. Μέσα στα πολλά κουτσομπολιά που άφησαν στην άκρη, στο πιατάκι με τον καφέ παρέα με τα άλλα βουτήματα, σε κάποια από κείνες τις πολύωρες συναντήσεις ήταν και το εύηχο “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”.
Οι ξανθές ανταύγειες στα μαλλιά μου θα δικαιολογούσαν την άποψη πως ως γυναίκα μπορώ να επαναλαμβάνω τα ίδια, εφόσον αυτές μιλούσαν για τον ανήρ. Αποφάσισα όμως να ακολουθήσω τις υποδείξεις τους. Στο κάτω-κάτω λάθη υπάρχουν πολλά ποιος ο λόγος να κάνω πάντα τα ίδια. Η ανανέωση διευρύνει τη γνώση και μερικές φορές έχω την αίσθηση πως βάλθηκα να γίνω σοφή.
Οι λανθάνουσες καταστάσεις πολλές, όπως οι μέρες του χρόνου πολλές. Χρειάζεται ποικιλία για να περνά ο καιρός. Σταθμός στη μνήμη το γεγονός ή η κατάσταση-παντός είδους, καλή, κακή- που τοποθετείται ως ένδειξη, τελικά, στο ημερολόγιο μεταμφιεζόμενη σε αριθμό.
Η θερινή περίοδος του χρόνου με τη χαλαρότητα που αυτή φέρει και επιφέρει, την σε υπολειτουργία νοητική κατάσταση του ανθρώπινου νου γίνεται το πλέον έφορο έδαφος για τα πολλά και κυρίως για τα μεμπτά. Μακάριοι οι σωστοί…ζηλευτοί θα έλεγα, αλλά εκούσια ή ακούσια επιλέγω να ανήκω στους άλλους. Εποχιακή η παράκρουσης, μια κατάσταση όμως που τείνει να καταστεί θεσμός, παρόμοια με τα καλοκαιρινά φεστιβαλικά γεγονότα των Δήμων. Μια άνω ή κάτω τελεία καθορίζει την παύση αυτής και σημαίνει το τέλος του θέρους.
Άραγε που να τελειώνει το φετινό καλοκαίρι…;

Γηράσκω αεί αποπροσανατιλιζόμενος…ενίοτε διδασκόμενος

Ο χρόνος έτσι…ο χρόνος άλλοσπως…ο χρόνος το παράλλο…ο χρόνος...άτε ολάν τζιαι κανεί. Ο χρόνος (απλά) πρήχτης, τέλος. Πότε σε αφήνει να εφησυχαστείς στον ήχο της σιωπής του τζιαι πότε ξεκινά να μιλά, να μιλά, να μιλά, στήνει σε απέναντι τζιαι εσύ ακούεις, ακούεις τζιαι εξακολουθείς να ακούεις μέχρι να βρεθείς σε ένα είδος ύπνωσης- που την επανάληψη του λόγου του-τζιαι τη στιγμή που σου λαλεί “σειρά σου τωρά να μιλήσεις” είσαι τόσο αλλού που παρότι ξυπνάς νομίζεις πως δεν έσιεις τίποτε να πεις τζιαι έτσι σκάζεις…

Απουσίες…

...Ήταν πρωί τζιαι είχα χαρά, μα ως τις δέκα λύπη,
ήβραν τα μάθκια μου νερά, για σένα που μου λείπεις...
C.C.

Τζιαι ξέρω ‘γω κουβέντες…

Κάποτε ανέπτυσσα διάφορες θεωρίες/φιλοσοφίες για τη ζωή. Εν πιο εύκολα τα πράγματα να έσιεις παρά να μην έσιεις. Όταν (κάποιοι) ξεκίνησαν να μου χαλούν τους 'τοίχους' εσιώνωσα τζιαι εγώ τις μπουλντόζες τζιαι είπα να το σίρουμε τέλια, να το κάμουμε πάρκιν τζιαι ύστερα θωρούμε τι να κτίσουμε.
Τελευταία ξεκίνησα να το σκέφτουμαι αλλά επιμένω στα εύκολα για την ώρα. Ας πούμε...μερικές φορές σκέφτουμαι να γίνω χορτοφάγος, μετά όμως σκέφτουμαι μια πίττα μιξ τζιαι περνά μου.

Κατζιαρίζοντας...

Η σιωπή, σιωπή δεν έχει και χαράς τον που την έχει…!

Τελικά κάπου θα ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος

Μερικές φορές μου δημιουργείται η εντύπωση πως πρόκειται για μοτίβο. Μια συνεχόμενη εναλλαγή μεταξύ ανακάλυψης τζιαι αποκάλυψης, σαν να λέει η μια στην άλλη "δικό σου-δικό μου", μια μοιρασιά-που λεν τζιαι οι πρωτινοί, ανέκαθεν (τζιαι κατά παράδοσην) σοφότεροι.
Η αίσθηση που προκαλούν: κάποτε ταυτίζεται, κάποτε διαφέρει...μερικές φορές συμβαίνουν τζιαι ταυτόχρονα οι θκυό τους. Χτες, καθώς εδούλευκα, εξαπόλησα τα τζιαι έγειρα πίσω. Άφησα τζιαι έναν αναστεναγμό αααχχχχ...έκλεισα τα μάθκια μου τζιαι είχα εικόνες. Τελικά μπορώ να το κάμω! Πάει καιρός να τις αφήσω να έρτουν τζιαι να μείνουν. Άραγε τούτη εν η γιατρειά που φέρνει ο χρόνος? Το ότι μια μέρα απλά δεν πατάς το διακόπτη για παύση της προβολής?
Η μνήμη...Ω! Η μνήμη...απίστευτο πράγμα! Έφαα γερό κόλλημα μαζί της τελευταία. Παρατηρώ το καθετί που την αφορά. Την περιεργάζουμαι...αλλά για την ώρα δεν την επεξεργάζουμαι. Χάριν σε τζείνη έχω την ικανότητα ανά πάσα στιγμή να φέρω την εικόνα σου τζιαι τους ήχους σου μπροστά μου, σε οποιανδήποτε χωροχρονική στιγμή θέλω: κοινή, ιδιαίτερη, φωτεινή τζιαι σκοτεινή, πολύχρωμη ή μαυρόασπρη. Ναι, τωρά μπορώ να το κάμω ανώδυνα. Ε τζιαι λίη οδύνη να προκαλείται εν ποτζείνη που μπορώ να την αντινάξω εύκολα.
Τελικά τούτος εν ο τρόπος για να κρατάς κάτι ή κάποιον κοντά σου? Κουβαλάς τον αλλά δεν τον ξεκουβαλάς όποτε θέλεις. Μπορείς φυσικά να στρουθοκαμηλίζεις...εύκολα πράγματα. Αν φυσικά τον καλλιεργήσεις, σωστά, ανθίζει. Μην αγχοθείς αν πάει πως θα μαραθεί. Εν να ξαναπολήσει, που λέει τζιαι ο παππούς μου-ναι, τζιαι τζείνος κατά παράδοσην σοφός.
Εικόνες τζιαι ήχοι...τι σημασία έσιει να σου τις περιγράψω...μορφοποιούνται με τον λόγο, αποκτούν υπόσταση τζιαι ως εκ τούτου βάρος. Αν πουν να σε πατήσουν πονούν ή έστω σε αναγκάζουν να παραμερίσεις για να τους είναι εύκολη η έλευση. Αν όμως συνειδητά τα αφήσεις στο ασυνείδητο εν σχεδόν όπως τα πούπουλα.
Τωρά που ανακάλυψα τζιαι εγώ την τασιηνόπιτα, κλείω τα μάθκια μου τζιαι φέρνω εικόνες. Εν ζωντανές ναι. Κρατώ κομμάτια που δεν μπορεί κανένας σας να μου τα πάρει πίσω. Κομμάθκια των οποίων η ιδιοκτησία μου ανήκει...δικαιωματικά ή μη(κάτι παρόμοιο με τα Ελγείνια στο Βρετανικό μουσείο, ένα πράμα). Χάρισμα σας τα δικά μου...δεν έχω διάθεση για διεκδικήσεις. Μου φαίνεται πως άρχισα να διακρίνω την προίκα...

Υγρασίες…

Πρέπει να μαζέψω λέει για να ρίξουν , να χτίσουν, να σοβατίσουν τζιαι να βάψουν. Ούλλα τούτα τωρά για έναν τοίχο, μια ταράτσα, που ένα κομμάτι της δεν άντεξε τις τόσες καταιγίδες, τα νερά…ετράβησεν μέρος που τζείνα που επεράσαν που πάνω της, χρόνια τώρα, σαν να ήθελε να τα μεταφέρει πάντα μαζί της. Η μπογιά που περνούσε όμως κάθε φορά αρνήτουν να κάτσει στον τόπο της τζιαι ελουβούσεν. Τι πράμα τζιαι τούτη η υγρασία ρε παιδί μου…σαπίζει τους τόπους.
Άνοιξα τις κάσιες τζιαι ξεκίνησα να βάλω πράματα μέσα. Έτσι όπως μαζεύφκω σκέφτουμαι πως ανάθεμα μαύρο μπορεί να ξιλιφτεί το πλάσμα τζείνη την υγρασία που κρατά μέσα του, πας τους δικούς του τοίχους. Τι κάμνεις όταν ξεκινήσεις να λουβάς ή να βλαστάς…; Το μόνο σίγουρο εν πως πρέπει να περιμένεις τον ήλιο για να ξεκινήσεις έτσι δουλειές. Τζιαμέ να δεις πακετάρισμα…
Πως μαζεύκεις άραγε, ένα χώρο, αλλά καταφέρνεις να το θωρείς που μες τις κάσιες; Εχτές νόμιζα πως ήθελα, πολλά, να γράψω. Σήμερα έχω λίες αμφιβολίες. Μπορεί τελικά να πετάξω τζιαι λία πράματα. Τα υπόλοιπα θα επιστρέψουν σε στεγνό περιβάλλον.

Ένα γύρo απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι

Ίσως εν φυσιολογικό, μπορεί να συμβαίνει στον καθένα...εν κάποια διαστήματα που νομίζω πως είμαι νεκρή αλλά συνεχίζω να κινούμαι νομιζόμενη πως ζω, που κεκτήμένη ταχύτητα. Μετά έρκουνται τζιαι ξεθάφκουν με τα συναισθήματα έτσι ως σαν να θέλουν να μου δείξουν τζείνο που δεν καταλαβαίνω, το ότι δηλαδή ζω που τ' αλήθκεια. Μπορεί να μην με θωρεί πάντα ήλιος αλλά τζιαι η σκοτεινιά εν καλό πράμα. Έτσι τζιαι αλλιώς μόνον έτσι καταφέρνω να τζοιμηθώ. Ύπνος...μην νομίζεις, η ακινησία του σώματος εν ενεργοποίηση του νου. Είτε ο ύπνος υφίσταται με κλειστά είτε με ανοιχτά μάθκια. Το ζήτημα δεν είναι πως αλλά το που παίζεις. Μπορείς να παρακολουθήσεις το show απαθής αλλά τζιαι να προταγωνιστείς εξίσου απαθής.
-Τι λες?
-Μπα, αν θα παίξω λεω να το ξέρω, να καταλαβαίνω.
Α!! Δεν σου είπα!! Έχω κάπου, κάτι που λείπει. Ίσως μπορείς να το πεις τζιαι τρύπα. Δεν την είχα πάντα. Εν επίκτητη η ανεπάρκεια. Περνά τόσο φως όμως, που κάμνει τους άλλους να νομίζουν πως είμαι μέσα. Μπαίνουν αλλά λείπω. Μερικές φορές οι γεωγραφικές συντεταγμένες του που είμαι εν δυσδιάκριτες. Μιλώ μου όμως στο τηλέφωνο. Τωρά με τα κινητά, εν ευκολία. Μέσα μέσα βρεθούμαστε. Άρχισα να σκέφτουμαι πως ίσως μπορούμε να ξαναρχίσουμαι να φκαίνουμε τα δυο μας.
Λεν πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλά. Δεν το πιστεύω, με ποτήρι είναι, με πιάτο. Μοιάζει περισσότερο με υφαντό. Αν χάσεις φυσικά τον πόντο εν πρόβλημα. Ξηλώνεται όμως ή τζιαι να μην, σταματάς, κόφκεις το τζιαι κάμνεις άλλο ένα κομμάτι. Ύστερα ράφκεις τζιαι τα θκυό μαζί. Πιντώνεις τα. Δες το! Πάλε ολόκληρο. Φτάνει να έσιεις όρεξη. Τίποτε δεν είναι μονοκόμματο. Εν ψηφίδες, κομμάθκια, στιγμές που αποτελούν το όλον...λέει σου.
Με τόσο φως που μπαίνει εκατάφερα να την δω εχτές. Ήταν ανοιχτό τζιαι το κάπριο...που να πάει να χωστεί? Βέβαια εδοκίμασε αλλά επρόλαβα την. Άνοιξα το καθρεφτάκι τζιαι είδα την. Ε, μεν θυμώνεις, εν οδηγούσα, ήμουν συνοδηγός. Εγύρισεν τζιαι είδεν την όμως τζιαι τζείνη. Πάντα χρειάζονται μάρτυρες. Τελευταία γίνεται ο τακτικός μου μάρτυρας, σε ούλλα. Ιερομάρτυρας για την ακρίβεια.
Μια άσπρη τούφα στα ξαφνικά. Λεν πως εν μαράζι, έτσι μου είπαν τζιαι μένα. Η ιστορίες των άσπρων τουφών που εμφανίζουνται ανα πάσα στιγμή τζιαι ηλικία, με γοήτευαν πάντα. Τωρά μπορώ να ξεφύγω από την παθητική στάση της ακρόασης τζιαι να μεταβώ στο ενεργητικό μέρος, της αφήγησης. Στους χώρους που κινούμαι η άσπρη τούφα προσδίδει άλλη εικόνα, μου είπαν, ταιρκάζει τζιόλας. Λες? Τι να ντυθώ άραγε αύριο?
Εντάξει, ίσως συνηθίσω τζιαι τούτη την ιδέα. Έσιει λιο τζαιρό κάμνω τες συλλογή. Μπορεί να την αγαπήσω τζιόλας, που ξέρεις. Έτσι τζιαι αλλιώς δεν είμαι υπέρ των εκτρώσεων...εκτός αν κάποιος βρίσκεται σε υπερβολικά μικρή ηλικία. Ε μιτσιάν εν θα με πεις, είμαι μικρομέγαλη. Τελικά ίσως τζιαι να την κρατήσω. Που ξέρεις, αν την ονομάσω Σοφία μπορεί να μας αρέσει.

Κάπως μακριά...

Εν με κανεί…έκαμα τζιαι ψαλίδα. Λαλείς να έκαμα τζιαι κυτταρίτιδα;; Ούφφου α!

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα….

Πως είναι ένας μύωπας που πριν ακόμα παραδεχτεί τη στραβομάρα του μπορεί να αναγνωρίσει την ασχήμια γύρω; Μόλις όμως καταφέρει να τιθασεύσει τον εγωισμό του τζιαι αποδεχτεί το ότι θα φορεί τα πατομπούκαλα στη φάτσα του θωρεί πως δεν πρόκειται για ασχήμια αλλά για οξεία κουασιμοδίαση. Έτσι είναι τζιαι η ημιμάθεια στον άνθρωπο.
Άκουα τους δασκάλους τζιαι τους γονείς μου να λεν πως η ημιμάθεια είναι σιειρότερη που την αμάθεια. Ενόμιζα πως ήταν κόλπο για να κάμνουμε την προσπάθεια να μαθαίνουμε παραπάνω, να μαθαίνουμε στ’ αλήθκεια. Να γινούμαστε “σοφοί”. Υπερβολή.
Τελικά τζείνο που χρειάζεται εν απλά γνώση, έστω για να μεν ξιπάζεσαι. Τόση όση απαιτείται για να θωρείς καθαρά…είτε εν με πλήρη όραση, είτε εν με γυαλιά, είτε εν με φακούς-χρωματιστούς ή μη…για να μην έσιεις την αίσθηση πως τζείνο που υπάρχει εν απλά ξημαρισιά, αλλά να θωρείς ότι εν τάτσα.
Γαμώτο που έντζισα πάλε! Τη στραβωμάρα μου μέσα…αύριο πάω για γυαλιά.

Κύρτωμα οδοστρώματος…

Ακούω τακτικά από τους πολλά κοντινούς μου ότι είμαι προβληματική, ότι πάσχω (πολλά), ότι είμαι “ανώμαλη”(- η μη ομαλή/φυσιολογική).
Τελικά πρέπει να έχουν δίκαιο…είμαι νακουρί “ανώμαλη”…αφού άκουα τον Κουλία να μιλά πάλε σήμερα που το χάραμα στα ράδια τζιαι μερικές φορές εσυφωνούσα μαζί του…Μα τι στα ανάθεμα πάει λάθος με εμένα…
Τζιαμέ φυσικά που του έφκαλα το καπέλο ήταν στο σημείο που ξαναείπε πως πρέπει να αποχωρήσουν που την κυβέρνηση. Ε άτε να δούμε!

(Ηχητικοί) Προσδιορισμοί…

Συνεχόμενη ροή ήχου, η οποία εξέρχεται αμείωτη τζιαι σταθερή εκ του στόματος, φέρουσα τζιαι περιφέρουσα την εσωτερική ένταση που αν κατά (κακή) τύχη παραμείνει εντός μπορεί να οδηγήσει σε έκρηξη του σώματος ή του νου. Εκφραζόμενη υπό το γράμμα Α μοιάζει κάπως έτσι: Ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα……………!!! Λέγεται τζιαι αλλιώς…Τσιριλιά.

Ήξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις...

“Έχεις ώρα”;
...Ενίοτε διφορούμενο…μετρώ.

Επιστροφή…

Μετά το τελευταίο ντου του Ιουλίου, έκλεισα την πόρτα στη πρώτη διάσταση. Έμοιαζε σαν έρημη πόλη μετά που τυφώνα. Τι παράξενο πράμα κάποιοι να έχουν την ικανότητα να παίρνουν τόσο λίο που τον χρόνο σου αλλά τόσα πολλά που σένα. Άρχισα να ζω στη δεύτερη όπως κάποιος που απλά απασχολείται για να περάσει ο τζαιρός, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον πέραν του επιτρεπτού που τον ίδιο. Τζιαι η κυριολεκτική μετανάστευση είναι μια υπαρκτή λύση αλλά αν τούτο θα υπάρξει ως γεγονός θα συμβεί υπό άλλες συνθήκες…θα είναι μια καθαρή επιλογή. Η μετανάστευση στην άλλη διάσταση, την άλλη εικόνα της ζωής σου μπορεί επίσης να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον ταξίδι.
Αποφάσισα όμως τωρά να επιστρέψω τζιαι η υποδοχή εν θερμή. Δέχουμαι την με ευχαρίστηση τζιαι έκπληξη μπορώ να πω. Ενόμιζα πως η απουσία μου δεν είσιε γίνει αντιληπτή που τους άλλους. Επεθυμήσαν με λαλείς; Χμ…εγώ κάποιους ναι. Πόσα να αλλάξαν για τζείνους άραγε που τη μέρα που έκλεισα την πόρτα;
Νιώθω πως με παρατηρούν… εν να με δουν είμαι σίγουρη παρόλο που για την ώρα ξεκινούν που τις τρίσιες…μεταφορικά τζιαι κυριολεκτικά. Τότε ξανθές τωρά καστανές… εν να επιστρέψω τζιαι σε τούτο όμως. Το αποφάσησα. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα να το παίξω έξυπνη…ας είμαι για ακόμα λίο χαζή.

Όπως τζιαι αν σε βολεύκει…

Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τα πράματα διαφορετικά (ουσιαστικά, πραγματικά, μεταφορικά, συμβολικά ακόμα τζιαι αδιάφορα) έτσι οποίος τζιαι να εν ο τρόπος που εσύ το καταλαβαίνεις…καλή ανάσταση να έσιεις όπου τζιαι αν την χρειάζεσαι.
Περιμένω την τζιαι εγώ κατά κάποιο τρόπο…την εσωτερική κυρίως ανάσταση αλλά για να πω την μαύρη μου αλήθκεια, μετά που πενήντα μέρες νηστεία περιμένω με ανυπομονησία τζιαι μια πίττα σιεφταλιές (μιαμ!)…

Κεράκια χιλιάδες να ανάψουν, φυσώ και τα σβήνω, τα χρόνια περνούν ευτυχώς…

Εν σαν να ετζοιμήθηκα 19 τζιαι να ξύπνησα 29 σήμερα. Στα 19 όμως ζητούσαν που μένα να σπουδάσω σήμερα ζητούν μου να παντρευτώ. Ακατανόητος τούτος ο κόσμος ή μήπως ο πλέον προβλέψιμος; Έχουμε τζιαι οι θκυό γενέθλια σήμερα. Εμείναμε μόνες μας τζιαι ήβραμεν την ευκαιρία να συνομιλήσουμε για λίο. Τελευταία εν αφήνουμε πράμα που να μην το μιλήσουμε. Πάντα ήταν μέσα στη ζωή μου αλλά μεταξύ μας, δεν την εσυμπαθούσα. Τελευταία αγαπώ την τζιαι παρατηρώ την πολλά. Σήμερα ήταν χαρούμενη τζιαι που την άλλη κάτι εβασάνιζε την σκέψη της.
“Μα τι έπαθαν ούλλοι τζιαι εφυρτήκαν να παντρευτώ”;
Τι να της απαντήσω…Εντάξει εν τζιαι είμαστε τζιαι μωρά αλλά η αλήθεια σήμερα έπρηξαν μας.
Βλέπω την πως με την ζωή της εν πολλά ευχαριστημένη τζιαι αρκετά καλά. Με το μόνο που δεν μπόρεσε να συμφιλιωθεί ακόμα για να προχωρήσει εποικοδομητικά εν το να μπει ξανά σε μια σχέση. Ούλλη μέρα εν περιτριγυρισμένη που κόσμο αλλά για να αφήσει κάποιον να έρτει κοντά της κοσσινίζει τον όσο δεν πάει…άλλωστε κατέχει δικαίως τον τίτλο της ξενέρωτης της παρέας αφού μια γεναίκα στα 29 της (πλέον) είναι ανεπίτρεπτο να επήε μόνο με τόσους άντρες που ο αριθμός τους να καλύπτεται σε λιότερα τζιαι που τα μισά δάκτυλα του ενός της σιερκού. Η αλήθκεια εν ότι ζηλεύκει τις φίλες της…που μπορούν να λειτουργούν διαφορετικά, όχι για τις εμπειρίες τους-όπως της είπε (εκτός πραγματικότητας) κάποια στιγμή ο πρώην της…αλλά για το γεγονός ότι ζουν πολλά τζιαι κουβαλούν λία.
Κάποιοι άνθρωποι ξεκινούν τη ζωή τους αλλιώτικα…αντίστροφα. Εκεί που ήταν εντελώς εκτός που το θέμα γάμος τζιαι αρκετά αντίθετη βρέθηκε σε μια σχέση για πολλά πολλά χρόνια τζιαι επίστευκε πως τζείνος θα εν ο άντρας της…μάλλον όμως δεν ήταν. Μέχρι να το συνειδητοποιήσει ότι ήταν έξω που τούτο εβρέθηκε ένας άλλος που ήθελε ντε τζιαι καλά να είναι ο άντρας της για πάντα…μέχρι τζείνη να τον ερωτευτεί αρκετά τζείνος άφηνε την γιατί ήταν ανώριμη για γάμο…τζιαι όταν την εξανάψαξε τζείνη ήταν πιο μπερδεμένη που ποτέ αφού η πρώτη αγάπη τζιαι πίστη της ήταν ακόμα πολλά δυνατή.
Δεν ξέρω τι έσιει σειρά μετά αλλά υποσχέθηκα της πως μέχρι τα τριάντα δεν θα κουβαλά τίποτε. Ίσως η διαδικασία του να βοηθήσεις κάποιον να ελευθερωθεί να ελευθερώνει τζιαι εσένα τον ίδιο. Ξεκινούμε που σήμερα…το πάρτι δεν είναι γαμήλιο ευτυχώς…είναι γενέθλιο!
Χρόνια μας καλά!!

Bar(ο)διάλογοι Άντρας-Γυναίκα «Ζηλεύκω ε τζιαι μετά περνά μου»

-Ώστε την γνωρίζεις…
-Ναι.
-Είναι η παρολίγον γυναίκα μου.
-Μα τι εννοείς;
-Είναι ο άνθρωπος που επέρασα έξι σημαντικά χρόνια μαζί τζιαι που επίστευκα μέσα μου πως θα ήταν η γυναίκα που θα επαντρέφκουμουν.
-Λέεις το τζιαι φαίνεσαι χαρούμενος…
-Γιατί να μην είμαι; Είναι υπέροχος άνθρωπος, επέρασα μαζί της τόσα πολλά που ακόμα τζιαι τα άσχημα ήταν όλα τόσο όμορφα στο σύνολο τους, ήταν τζιαι πάντα θα είναι ένας που τους σημαντικότερους ανθρώπους για μένα. Με το που προσπαθήσει να πει το όνομα μου γιατί με χρειάζεται θα είμαι δίπλα της σε ότι χρειαστεί…
-…
-Τί;…τι σκέφτεσαι;
-…Ότι ζηλεύκω αφάνταστα…εν άδικο…τζείνος ποτέ δεν θα μιλήσει έτσι για μένα…Είναι τυχερή αλλά τζιαι εσύ είσαι σίγουρα τυχερός. Δεν βαριέσαι…Θα το σκέφτουμαι κάπως έτσι εγώ τζιαι μάλλον εν αρκετό. Μέχρι πρότινος νόμιζα πως δεν είναι...ίσως έκαμνα λάθος.
-….
-Είδες τελικά το έργο που έλεες τις προάλλες πως ήθελες να δεις;

Πέντε έμπλαστρα βάλιουμ για τη ψυσιή

Λοιπόν…η Candy παίρνει την πάσα από τον Terra Incognita τζιαι ξεκινά να γράφει πέντε πράματα που γαληνεύκουν την ψυσιή της, αν τζιαι η αλήθκεια έσιει πολλά άλλα, μικρά τζιαι καθημερινά που μου προσφέρουν ευχαρίστηση…anw περιορίζουμαι σε τούτα.

1. H κίνηση…τζιαι δεν εννοώ το μποτιλιάρισμα αλλά την κίνηση ως συνεχόμενη μετατόπιση που τον ένα τόπο στον άλλο. Τακτικότατος τρόπος έκφρασης της είναι το να πιάνω το αυτοκίνητό τζιαι να πηαίνω βόλτες όπου με φκάλει ο δρόμος. Αν είμαι μόνη μου περιορίζομαι στη Λευκωσία άτε τζιαι στα περίχωρα αλλά συνήθως προτιμώ να κάμνω τις διαδρομές μου με καλή παρέα. Αν η παρέα μου εκτελεί τζιαι χρέη ταξιτζή πάνω χαρά μου γιατί απολαμβάνω τη διαδρομή ακόμα παραπάνω. Η πιο μεγάλη βόλτα που έκαμα ήταν όταν ήμουν ακόμα αθκιασερή-φοιτήτρια-τζιαι έκαμνα διακοπές στην Κύπρο, ξεκινήσαμε στις 6 το απόγευμα κάμνοντας τον περιφερειακό γύρο της ελεύθερης Κύπρου(ακάμωτα τζιαι καμωμένα).
Υστερόγραφο: Αν η βόλτα συνδυαστεί με σταθμούς για περπάτημα στη φύση, επισκέψεις σε χωρκά κτλ…τύπου εκδρομή, ακόμα καλύτερα. Γενικά η κίνηση κινεί το νου μου…μπορώ να μπω τζιαι να φκώ που τα πιο μεγάλα αδιέξοδα…

2. Τα ταξίθκια εκτός Κύπρου εν το χαβιάρι της ψυσιής μου. Αγαπώ το να γνωρίζω τόπους ξένους. Έχω μια που τις πιο σπαστικές συνήθειες…θέλω να γνωρίσω όσα παραπάνω μπορώ για τον τόπο στον οποίο παω, ως εκ τούτου γυρίζω τα μουσεία, τα αξιοθέατα, περπατώ, θωρώ θεάματα τζιαι συνήθειες των κατοίκων, είτε τούτο αφορά ένα νησί, μια πόλη, μια μεγαλούπολη κτλ…Δυστυχώς ή ευτυχώς το ταξίδι δεν σημαίνει μαγαζιά για ψώνια. Για καλή μου τύχη μέχρι στιγμής έβρισκα παρέα που ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις μου. Μόνες εξαιρέσεις ήταν ένα ήπιο “καθυστερημένη που δεν με άφησες να ψουμνίσω” το οποίο εισέπραξα που μια φίλη στις Βρυξέλλες, μετά από πολύωρη επίσκεψη στο μουσείο μοντέρνας τέχνης τζιαι μια καθιστική διαμαρτυρία, για κακή μου τύχη όχι σιωπηρή, που εκάμναν οι πολυαγαπημένες μου αδερφές μέσα στο Μουσείο φυσικής ιστορίας στην Ουάσιγκτον έτοιμες να λιποθυμήσουν που την κούραση τζιαι την πίνα.

3. Το τίποτε…καμιά ουσιαστική τζιαι αντικειμενικά εποικοδομητική πράξη για τους άλλους αλλά για μένα σπουδαία: Εκφράζεται συνήθως με το να φκαίνω που το κοστούμι της συγυρισμένης κορούδας τζιαι να μετατρέπουμε για λίο σε Eminem (-όπως με βάφτισαν οι φίλοι μου ή 17χρονο όπως λέει η Ροκόλα sis), με τις φόρμες με την κουκούλα τζιαι τα αθλητικά, να πηαίνω με τους φίλους μου για λετσοφαϊ, σουβλάκια ή καφέ τζιαι να καθούμαστε με τις ώρες μιλώντας, συζητώντας, παίζοντας τζιαι περιπαίζοντας ο ένας τον άλλο, μέχρι να λύσουμε, να νυστάξουμε τζιαι να πάμε να πέσουμε όπως τα λέσια, χαλαροί τζιαι ευχαριστημένοι.

4. Τα Σαββατοκύριακα που ξημερώνουν ηλιόλουστα την άνοιξη κάμνω καφέ, πιάνω τις εφημερίδες ή το βιβλίο, κάθουμαι στη βεράντα, στην ήσυχη ακόμα γειτονιά μας τζιαι παριστάνω τον κάττο που λιάζεται…το μόνο που μένει είναι το να εκπαιδευτώ στο να κάμνω γργργργργργρ! Μειονέκτημα της υπόθεσης εν το ότι όπως τα μάθκια σου χρειάζεται να συνηθίσουν το φώς του εσωτερικού χώρου μετά έτσι τζιαι η ήρεμη ψησιή σου χρειάζεται να συνηθίσει την πολύβουη πραγματικότητα, την δική σου τζιαι των άλλων.

5. Με τις ώρες να μου διηγούνται ιστορίες δεν πρόκειται να πω κανεί. Τζείνο το «τζι’ άλλο γιαγιά» ή το «ακόμα μια μάμα μου» εν να εν πάντα το ίδιο. Όποτε έχω το χρόνο απολαμβάνω ένα καφέ με τους παππούδες, καμιά φορά τζιαι με τη μάμα τζιαι τους θείους. Καφές πολύωρος τζιαι πολύχρωμος αφού πάντα έχω περιέργεια τζιαι θα ρωτήσω να μάθω κάτι…τζιαι η απορία μου γίνεται κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη γυρισμένη δως της μπάτσο να γυρίσει ιστορία να αρχινίσει…Μακάρι να έχουν ούλλοι κάποιον να τους διηγείται ιστορίες, να τους ανοίει παράθυρα στους άλλους κόσμους. Ίσως επειδή καταλαβαίνω την σημασία τούτου του πράματος, απολαμβάνω τελευταία να θκιαβάζω τζιαι εγώ ιστορίες τζιαι παραμύθκια στην Πριγκίπισσα, ένα 2,5 χρονών νουν στην κυριολεξία… Κάθε φορά παρακολουθώ την ενώ θκιαβάζω πως παρακολουθά τζιαι τζείνη με τη σειρά της εμένα. Αναρωθκιούμαι αν έχουμε το ίδιο ύφος όταν ακούμε ιστορίες τζιαι επιβεβαιώνει μου το κάθε φορά…μόλις τελειώσω την ανάγνωση φωνάζει με χαρά “Ξανά Candy”!

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα

Κάθε αναπάντεχο γεγονός που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει τζιαι προκαλεί την απαιτούμενη αναστάτωση. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος διαπιστώνει τζιαι αποδέχεται. Ο φαινομενικά ελεύθερος διαπιστώνει τζιαι απλά αν τα καταφέρει ανέχεται.
Κατανοώ, παραδέχουμαι τζιαι αναλαμβάνω την ευθύνη. Μπορώ να έχω την ελευθερία μου τωρά;!

Κάπου πιο πίσω

Η κίνηση στο δρόμο μπροστά της ήταν ιδιαίτερα ζωηρή αλλά δεν πρόσεχε τίποτε που τούτα ούλλα. Ήταν σαν να εβρίσκετουν σε κάποιου είδους ύπνωση. Ο άνθρωπος εν προιτζισμένος με μια προσωπική μηχανή που παίρνει το χρόνο πίσω, νοητικά έστω. Η μνήμη, εν η ευχή τζιαι η κατάρα που θα κουβαλά πάντα ή για όσο διάστημα την έσιει κάποιος. Η μόνη δυσκολία της εν το ότι τίθεται σε λειτουργία μερικές φορές αυτόβουλα τζιαι άτε να καταφέρεις να τη χαλιναγωγήσεις. Έτσι εξεκίνησε να δουλεύκει τζιαι η δική της που τη στιγμή που τον είδε να περπατά στο πεζοδρόμιο δίπλα της. «Μα…εν ο…οϊ ρε…ναι εν τζείνος, εν ο Κώστας!».
Στο άκουσμα της ίδιας της φωνής της που επιβεβαίωνε απλά την εικόνα που αντίκριζαν τα μάθκια της έγινε ξανά 6 χρονών, μαθήτρια του δημοτικού, τζείνου που απείχε λία μέτρα που το σημείο που οδηγούσε τωρά. Εφορούσε την ασπρόμαυρη ποθκιά της τζιαι εκουβαλούσεν στη πλάτη της τη βαλίτσα με τα βιβλία. Ήταν η ώρα που σχολάνε τζιαι ήταν ο τζαιρός που ακόμα η μανάδες αφήναν τα κοπελούθκια τους να περπατούν μέσα στις γειτονιές έτσι επέστρεφε τζιαι τζείνη περπατητή σπίτι της παρέα με “την καλύτερη της φίλη”.
Τούτη η ώρα ήταν η αγαπημένη τους αλλά πάντα είχαν κάτι στην έννοια τους…να μην συναντήσουν τον Κώστα στο δρόμο. Ίσως ήταν ότι εφοούνταν περισσότερο, όπως τον μπαμπούλα των παιδικών τους παραμυθκιών. Δεν τις επείραξε ποτέ, ούτε τζιαι τους είπε κάτι. Όμως ήταν ο φόβος τζιαι ο τρόμος τους γιατί ήταν διαφορετικός…ήταν όπως ούλλοι οι συμμαθητές τους τον ονομάζαν, “καθυστερημένος”. Ήταν πιο μεγάλος αλλά ποτέ της δεν κατάφερε να προσδιορίσει την ηλικία του, δεν επήαινε στο δικό τους σχολείο αλλά έκαμνε τις βόλτες του στη γειτονία. Με το που τον έβλεπαν που μακριά ανοίαν το βήμα τους τζιαι εχάνουνταν.
Ένα μεσημέρι δεν εκαταλάβαν πως επερπατούσε σχεδόν πίσω τους τζιαι όταν τους απηύθυνε το λόγο ήταν αργά να βουρήσει να φύει. Ο φόβος επαρέλυσε τα άκρα της αλλά τζιαι τη φωνή της. Αναζήτησε τη φίλη της με τα μάθκια της τζιαι την είδε να χώνεται στον παράλληλο δρόμο παραδίπλα. Έμεινε να τον θωρεί σαν να περίμενε να δει την κατάληξη της. Τότε εξεκίνησε να της μιλά… «Μην με φοάσαι τζιαι εν θα σου κάμω κακό. Κανενού εν κάμνω κακό. Εν τούτο που θέλω να πεις τζιαι στους άλλους τζιαμέ στο σχολείο σου. Είμαι ο Κώστας, ξέρεις με»;
Δεν του απάντησε αλλά έσουσε τη κκελλέ της καταφατικά. Επαρατηρούσεν τον καθ’ όλη τη διάρκεια τζιαι πρώτη φορά εθωρούσε πως έμοιαζε στα αλήθκεια… «τελικά είσιε δίκαιο η μάμα μου», εσκέφτηκε. Μια νύχτα όταν εξύπνησε που έναν εφιάλτη τζιαι την εφώναξε για να την παρηγορήσει, μέσα στα πολλά είπε της τζιαι για τον Κώστα. Τζείνη εξήγησε της πως δεν έσιει κανένα λόγο να τον φοάται, δεν ήταν κακός, ούτε είσιεν κάτι τρομακτικό η όψη του, ήταν πάντα καθαρός τζιαι περιποιημένος γιατί τζιαι η δική του η μάμα τον φροντίζει έτσι όπως κάμνει η ίδια για τζείνην, είσιεν σαν όλους τους άλλους απλά την ανάγκη να επικοινωνήσει τζιαι να κάμει φίλους, τι τζιαι αν ήταν διαφορετικός, ούλλοι είμαστε ιδιαίτεροι κατά κάποιο τρόπο.
Τις σκέψεις της εδιέκοψεν τες ξανά η φωνή του... «άτε πήαινε στη φίλη σου τωρά τζιαι μεν ξεχάσεις να της το πεις τζιαι τζείνης τζιαι ούλλους τους άλλους». Έγνεψε του με το σιέρι της, γειά τζιαι εξεκίνησε να περπατά.
Έπιασε τον εαυτό της να νιώθει χαρά με τούτες τις θύμησες, «μα τι παλαβά κοπελούθκια που ήμασταν» εσκέφτηκε. Έβαλε μια τελεία τζιαι επανήλθε στο σήμερα της. Άνοιξε τη πόρτα του γραφείου της. Εκοίταξε γύρο της τους συναδέλφους της… «Αχ…σήμερα που καταλάβω, κάτι παραπάνω, τούτους τους “τετρακοσαριές” φοούμαι τους παραπάνω απ’ ότι τον Κώστα τότε».
“Είπες μου κάτι”; ακούει που δίπλα της. “Ναι, εν πολλά ωραία η μέρα έξω σήμερα”!

(...)
Άνθρωπε, άθελα σου
Κακέ- παρ' ολίγο η τύχη σου άλλη.
Σ' ένα, έστω, λουλούδι αντίκρυ αν ήξερες
Να πολιτεύεσαι
σωστά, θα τα 'χες όλα. Επειδή από τα λίγα, μερικές φορές
Και από το ένα- έτσι ο έρωτας-
Γνωρίζουμε τα υπόλοιπα. Μόνο το πλήθος να:
Στο χείλος των πραγμάτων στέκει
Όλα τα θέλει και τα παίρνει και δεν του μένει τίποτα.
(...)
Επειδή και ο Αφανής, παρών αισθάνομαι πως είναι
Ο μόνος που τον ονομάζω Πρίγκιπα, όταν
Ήρεμα το σπίτι
Αγκυροβολημένο μεσ' στο ηλιοβασίλεμα
Βγαίνει άγνωστες λάμψεις
Και σαν από έφοδο, μια σκέψη
Εκεί που για τ' αλλού τραβούσαμε αναπάντεχα μας κυριεύει.



(Οδ.Ελύτης-απόσπασμα Villa Natacha-1969)

Μέσα της έκλαιγε ένα μπλουζ και αυτός βαφότανε στα ρουζ…

Επήαινε τζιαι έρκετουν μέσα στο δωμάτιο σαμπώς τζιαι τα βήματα της θα την ευκάλαν που τούτη την αδιέξοδη κατάσταση. Πως μπορεί ο άνθρωπος να χωρά τόσο μεγάλα συναισθήματα χωρίς να εκρήγνυται; Τι είναι τελικά η ψυσιή τζιαι μπορεί να σηκώνει τόση θλίψη;
Πάνω που εσκέφτετουν “έλεος!” άκουσε την πόρτα της να ανοίει. Οι φίλοι εν που τα πολυτιμότερα πράματα που τυχαίνουν στη ζωή του ανθρώπου. Μόλις επήρε τα κακά μαντάτα ήταν σαν να μεν εμπορούσε να τα βαστά ούλλα μόνη της τζιαι εναπόθεσε “τον αφρό” των συναισθημάτων της πάνω τους. Εν κάτι ώρες που είσαι τόσο μόνος σου, τζείνα που νιώθεις εν τόσο βαθκιά που φοάσαι. Θέλεις να ξέρεις ότι εν κάποιος δίπλα σου ακόμα τζιαι ας μεν στέκεται στο ίδιο σημείο της ψισιής σου. Ξέρει όμως λίο τα κατατόπια της έτσι ξέρει τζιαι πόθεν να σε περιμένει να ξαναφανείς.
“Φίλε παντρεύκετε”…ήταν η πρώτη κουβέντα που της είπε με το που εμπήκε. Με το άκουσμα τζιαι μόνο της λέξης αναγνώρισε τη πίκρα τζιαι στα μάθκια της άλλης που έκαμε όμως μια προσπάθεια να διακόψει όσα τούτη η κουβέντα επροκαλούσε. “Ναι φίλε αλλά θυμάσαι; Έψαχνες τζαιρό τωρά τούτο το σημείο στίξης. Δεν την έβαλες μόνη σου την τελεία αλλά επήρε τη θέση της. Έκατσε στον τόπο της”.
Ούτε να κλάψει δεν εμπορούσε. Είσιεν ένα κόμπο μες στο λαιμό τζιαι η φωνή της εκραθκιέτουν άμπα τζιαι φτάσει κοντά του. Δεν ήταν η ώρα τωρά. Αφού αναίσθητη δεν μπορεί να γίνει, μπορεί έστω να δείξει αληθινή αγάπη τζιαι να τον αφήσει να ευτυχίσει. Η δική του η ώρα η καλή, η δική της η ώρα η δύσκολη. Εθρηνούσε αλλά η στιγμή της “κηδείας” εν η ώρα της κορύφωσης. Μπορεί να φκεί τζιαι εχτός εαυτού. Τι σημασία έσιει; Όταν θάψεις το νεκρό σου γαληνεύκεις για κάποιον περίεργο λόγο μετά.
Μόνο κάτι μήνες είχαν περάσει που τότε που η ιστορία ήταν πολλά διαφορετική. Ακόμα τζιαι για τούτο όμως δεν εμπορούσε να νιώσει θυμό. Ήξερε πως κάποιοι άνθρωποι έχουν γερά καρφωμένους τους στόχους τους τζιαι παλεύκουν όσο σώνουν για να τους πετύχουν. Όταν δεν μπορείς να ακολουθήσεις το βήμα τους είσαι απλά εμπόδιο.
“Εσένα ποιος εν ο στόχος σου;”…Εξιπάστηκε που τη φωνή της φίλης της τζιαι εφοήθηκε ταυτόχρονα…ήταν παντές τζιαι εθκιάβαζε την σκέψη της.




(…μ’ αυτή η πληγή, αυτή η πληγή πως κλείνει; Φίλε μου πες μου να σωθώ…)

Τα χρόνια περνούν μαμά…

Εκάθετουν πάνω στο κρεβάτι της μάμας της τζιαι περίμενε. Προσπαθούσε να συγκεντρώσει τη σκέψης της. Μάταια όμως, ο ενθουσιασμός της δεν την άφηνε. Ούλλα τα παλαβά επαρατηρούσεν τα τζείνη την ώρα…ας πούμε το ότι για τα έντεκα της χρόνια ήταν ψηλό μωρό τζιαι ήταν που τις λίες φορές που εκάθετουν κάπου τζιαι εμπορούσε να σούζει τα πόθκια της χωρίς να ακουμπά καθόλου το πάτωμα• το ότι το δωμάτιο εξακολουθούσε να είναι ψυχρό παρόλο που τους τοίχους του διακοσμούσαν ασορτί πίνακες…“Τούτες οι ιδιωτικές κλινικές πιάνουν τόσα λεφτά που τον καθένα που έρκεται δαμέσα να νοσηλευτεί τζιαι έναν διακοσμητή δεν πιάνουν να κάμει καλή δουλειά ρε παιδί μου, πόσο κακόγουστα εν τούτα τα πράματα, μόνο τζείνη η γυάλα κάτω στην είσοδο ήταν ωραία” εσκέφτηκε.
Τα βήματα τζιαι οι ομιλίες που άκουσε να έρκουνται που το διάδρομο την επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ήταν οι γονείς της, η πιο μικρή της αδερφή που δεν εξαπολούσε τη μάμα της λεπτό τζιαι το μωρό, το μωρό μας, όπως εσυνήθιζε να το αποκαλεί.
Ο νους της εγέμωσε με τις θύμησες των τελευταίων εννιά μηνών αλλά τζιαι πολλών προηγούμενων. Εν θα ξεχάσει ποτέ τότε, κάπου στα πέντε της που την έπιασε μεγάλο μαράζι επειδή μια φίλη της, της είπε πως οι μαμάδες χρησιμοποιούν τις σερβιέτες για να μην κάμνουν μωρά. Έκλαιε γιατί τζείνη ήθελε τη μάμα της να κάμει τζιάλλο μωρό αν τζιαι είσιε ήδη μια μικρότερη αδερφή. Δεν άντεξε τζιαι επήε να της πει να σταματήσει να αγοράζει σερβιέτες. Η μάμα της εγέλασε τζιαι μετά εξήγησε της γιατί η γεναίτσιες χρειάζεται να κάμνουν τούτο το πράμα. Έκατσε η καρθκία της στον τόπο της.
Παρόλα αυτά μωρό δεν έρκετουν τζιαι η ίδια δεν εσταματούσε μέρα νύχτα να μουρμουρά στους γονείς της πως θέλει μικρό αδερφάκι. Επιστράτευε τζιαι τα μεγάλα μέσα τζιαι κάθε νύχτα επαρακάλαν τον Ύψιστο στη προσευχή της να της στείλει ένα. Πάνω που άρχισε να πιστεύκει πως είτε που ήταν πολλά κακό μωρό τζιαι ο θεός δεν την άκουε, είτε που απλά δεν υπήρχε θεός, να σου η μάμα έγκυος!
Είσιε πλέον μεγαλώσει για να πιστεύκει πως εν η δική της η προσπάθεια που τους έφερε ένα μωρό αλλά τούτο δεν την ένοιαζε πλέον. Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που κανένα δώρο που έπιασε που τους γονείς της μέχρι τζείνη τη στιγμή δεν ήταν τόσο σπουδαίο όσο τούτο. Αναρωτιόταν κατά καιρούς αν τον ίδιο ενθουσιασμό θα ένιωθε τζιαι για την άλλη της αδερφή αν ήταν πιο μεγάλη όταν εγεννιέτουν. Κρίμα που δεν θυμάται. Ένιωθε πολλές φορές πως μπορεί να μην της έδειχνε πόσο την αγαπά τζιαι τζείνην. “Μπορεί όταν εν να μεγαλώσω να τα καταφέρνω καλύτερα”…καθησύχαζε τον εαυτό της.
Οι φωνές ακούουνταν που πιο κοντά τωρά τζιαι ο νους της δεν εμπορούσε να βάλει άλλους λογισμούς. Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που ήθελε να τσιριλλήσει αλλά εσυγκρατούσε τον εαυτό της. Αλήθκεια ήταν χαρούμενη. Όταν επήε στη μάμα της προηγουμένως για να της πει ευχαριστώ που τους έκαμε μωρό είπε της χαρακτηριστικά “τωρά είμαι πολλά ευτυχισμένη”…που να ήξερε πως μερικά πράγματα δεν κρατούν τζιαι δεν αφορούν τα πάντα.
Η πρώτη εικόνα του μωρού πίσω που τη βιτρινούα δεν ήταν ότι περίμενε να δει. Εφάνηκε της λίο κοτζινισμένο-μαυρισμένο τούτο το μωρό τους. Ο παπάς όμως εξήγησε τους πως εν που τη γέννα τζιαι πως αύριο θα είναι “κανονικό” μωρό. Ήταν όμως πολλά αγχωμένη ακόμα. Τωρά θα το έφερναν στο δωμάτιο τζιαι θα την αφήναν να το κρατήσει στην αγκαλιά της. Άραγε αναγνωρίζει τις φωνές τους; Είπαν τόσα πολλά πριν ακόμα γεννηθεί. Η μάμα εκάθετουν στο καναπέ τζιαι της άφηνε να μιλούν τζιαι να ακουμπούν τη κοιλιά της. Εκάμναν όνειρα τζιαι σχέδια τι θα κάμνουν με το μωρό. Εκουρτίζαν τζιαι τη μιτσιά τζιαι προσπαθούσαν να της προκαλέσουν ενθουσιασμό γιατί εζήλευκε λίο. Δεν θυμάται αν έκαμε ποτέ περισσότερα όνειρα που τζείνο το τζαιρό.
Το μωρό ήταν τωρά στο δωμάτιο. Μετά που λίο στην αγκαλιά της. “Προσεχτικά- προσεχτικά τζιαι με φοάσαι” είπεν της η μάμα. Εγεμώσαν τα μάθκια της τζιαι έμεινε να τη θωρεί. Ύστερα που λίο είπε της “είμαι η μεγάλη σου αδερφή τζιαι θα σε έχω πάντα έννοια”. Ήταν σαν να το ορκίζετουν.
Δεκαοχτώ χρόνια μετά διαπιστώνει πως ίσως να εν ο μόνος όρκος που δεν επάτησεν ποτέ.

Όποιος ξεχνάει χάνεται…

…Ραγίζει όποιος θυμάται…


http://www.youtube.com/watch?v=9rRODCQBxik

Άλλη μέρα...επόμενη μέρα

…κατά πώς η Καταιγίδα
στο σημείο μηδέν όπου ευωδιάζει
απ' αρχής πάλι ένα πoυλί
καθαρό παλινοστούσε το αίμα
και τα τέρατα έπαιρναν την όψη ανθρώπου…





(Ισραηλίτης)




(Παλαιστίνιος)

Εδώ μάστρος, εκεί μάστρος που είναι ο μάστρος;

Πάω στη δουλειά θωρώ το μάστρο…πάω για καφέ θωρώ το μάστρο, πάω για lunch θωρώ το μάστρο, πάω για ποτό θωρώ το μάστρο, πάω συναυλία θωρώ το μάστρο, άσε που καμία φορά βάλω τηλεόραση-σπανίως- θωρώ το μάστρο, ανοίω εφημερίδα μπορεί να δω το μάστρο... Τελικά είτε που πρέπει να αναθεωρήσω το που κινούμαι τζιαι τις δραστηριότητες μου, είτε που ο μάστρος εν πολλά “cool”…είτε που δεν σχολάνω ποτέ αλλά νομίζω ότι σχολάνω/κινούμαι. Οϊ τίποτε άλλο αλλά άρχισα να ανησυχώ πως εν να τον συνηθίσω τζιαι εν να τον πεθυμώ όταν θα πηαίνω σπίτι μου.
Ήντα ψυσιή που ως τζιαι το “εν να φκώ έξω να δω λίο κόσμο” έχασε την αξία του πλέον!

Βραδινή περιπολία-Χρώμα ασημί

Η άποψη που θέλει τον χρόνο ως τον καλύτερο γιατρό δεν με βρίσκει σύμφωνη. Σίγουρα ο χρόνος κάμνει τη δουλειά του αλλά γιατρός δεν είναι πόσο μάλλον ο καλύτερος. Ίσως να εν κυβερνητικός υπάλληλος ή τζιαι λογιστής αλλά σίγουρα οϊ γιατρός.
Έχω την εντύπωση πως εν απλά απόσταση, διάστημα μεταξύ του πλασμάτου τζιαι του γεγονότος. Αν τωρά μέσα σε τζείνον το χώρο ακολουθείς ανοδική ή καθοδική πορεία οι παράγοντες εν άλλοι…το συναίσθημα, η λογική, η γνώση, η συγχώρεση, η τύχη, η ατυχία…τζιαι άλλα πολλά. Αν όμως μένεις στάσιμος; Μπορεί τζιαι να έχουν δίκαιο όσοι λεν πως εν κόλλημα του νου ή ανικανότητα, άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας. Ε παρακάτω;
Καμιά φορά μέσα στο θυμό ή το μαράζι σου κλεύκεις. Βαρεί η ζυγαριά προς τη μια μερκά. Κάπου του εγέλασες του πραμάτου. Τζιαμέ που έφκαλες τον εαυτό σου που τα πάντα γιατί έτσι νομίζεις πως εν να νιώσεις καλά. Χμ…φάε που τα καλά σου τωρά-που λέει τζιαι η κολλητή η Γώγα (από το Υπερπαραγώγα).
Δίκαιος εν να είσαι ύστερα, αν τα καταφέρεις δηλαδή γιατί τζιαι τούτο εν μεγάλη υπόθεση. Τότε βάλεις τα ξανά ούλλα πάνω τζιαι ξεκινάς.
Ύστερα λεν σου μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…μακάριοι εν όσοι δεν ξέρουν να μετρούν. Η δική μου η οκκά κάμνει 400 πάλε σήμερα…

Υ.Γ. http://www.youtube.com/watch?v=bzjiDqIrilw&feature=related