Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Αλλιώτικα και Αλλόκοτα…


Καθόλου δεν μοιάζανε, ούτε είδα να κρατά στα χέρια κανένα πιστοποιητικό, αλλά δέχτηκα από καιρό πως είναι η μάνα της. Παρότι η συναναστροφή και με τις δυο δεν είναι πάντα ευχάριστη, η Επανάληψη και η Μάθηση είναι τακτικές στη γειτονία. Μέσα στα πολλά κουτσομπολιά που άφησαν στην άκρη, στο πιατάκι με τον καφέ παρέα με τα άλλα βουτήματα, σε κάποια από κείνες τις πολύωρες συναντήσεις ήταν και το εύηχο “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”.
Οι ξανθές ανταύγειες στα μαλλιά μου θα δικαιολογούσαν την άποψη πως ως γυναίκα μπορώ να επαναλαμβάνω τα ίδια, εφόσον αυτές μιλούσαν για τον ανήρ. Αποφάσισα όμως να ακολουθήσω τις υποδείξεις τους. Στο κάτω-κάτω λάθη υπάρχουν πολλά ποιος ο λόγος να κάνω πάντα τα ίδια. Η ανανέωση διευρύνει τη γνώση και μερικές φορές έχω την αίσθηση πως βάλθηκα να γίνω σοφή.
Οι λανθάνουσες καταστάσεις πολλές, όπως οι μέρες του χρόνου πολλές. Χρειάζεται ποικιλία για να περνά ο καιρός. Σταθμός στη μνήμη το γεγονός ή η κατάσταση-παντός είδους, καλή, κακή- που τοποθετείται ως ένδειξη, τελικά, στο ημερολόγιο μεταμφιεζόμενη σε αριθμό.
Η θερινή περίοδος του χρόνου με τη χαλαρότητα που αυτή φέρει και επιφέρει, την σε υπολειτουργία νοητική κατάσταση του ανθρώπινου νου γίνεται το πλέον έφορο έδαφος για τα πολλά και κυρίως για τα μεμπτά. Μακάριοι οι σωστοί…ζηλευτοί θα έλεγα, αλλά εκούσια ή ακούσια επιλέγω να ανήκω στους άλλους. Εποχιακή η παράκρουσης, μια κατάσταση όμως που τείνει να καταστεί θεσμός, παρόμοια με τα καλοκαιρινά φεστιβαλικά γεγονότα των Δήμων. Μια άνω ή κάτω τελεία καθορίζει την παύση αυτής και σημαίνει το τέλος του θέρους.
Άραγε που να τελειώνει το φετινό καλοκαίρι…;

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Γηράσκω αεί αποπροσανατιλιζόμενος…ενίοτε διδασκόμενος

Ο χρόνος έτσι…ο χρόνος άλλοσπως…ο χρόνος το παράλλο…ο χρόνος...άτε ολάν τζιαι κανεί. Ο χρόνος (απλά) πρήχτης, τέλος. Πότε σε αφήνει να εφησυχαστείς στον ήχο της σιωπής του τζιαι πότε ξεκινά να μιλά, να μιλά, να μιλά, στήνει σε απέναντι τζιαι εσύ ακούεις, ακούεις τζιαι εξακολουθείς να ακούεις μέχρι να βρεθείς σε ένα είδος ύπνωσης- που την επανάληψη του λόγου του-τζιαι τη στιγμή που σου λαλεί “σειρά σου τωρά να μιλήσεις” είσαι τόσο αλλού που παρότι ξυπνάς νομίζεις πως δεν έσιεις τίποτε να πεις τζιαι έτσι σκάζεις…