Θα περάσει, το ξέρω, θα γελάσει…

Λαμβάνω, ανοίγω, διαβάζω: Βαρέθηκα! Μια ζωή θα το κάμνω τούτο; Όλο δάκτυλα στα πλήκτρα του πιάνου. Περιμένω πέρκι βρέξει να δω τζιαι να ακούσω κάτι διαφορετικό. Απαντώ: Και εδώ μια από τα ίδια…δάκτυλα σε διαφορετικά πλήκτρα, σε τούτα που αντί ήχου παράγουν γράμματα τζιαι λέξεις σε ένα εικονικό χαρτί. Δεν είμαι καν σίγουρη αν ο ήχος που παράγουν εν μελωδικός. Ξέρω μόνο τι λέγεται για τον ήχο των λέξεων, αν εν καλός, αλλά μελωδικός;; Δεν σκέφτηκα να ρωτήσω…ζατίν ούλλο μισές δουλειές κάμνω. Τα μόνα ολοκληρωμένα πράματα που αφήνω πίσω εν τα κείμενα μου…τζιαι τζείνα με κόπο.
Τα αγαθά κόποις κτώνται…τζιαι που την άλλη ότι σου χαρίζεται εύκολα, δύσκολα το εκτιμάς. Την σκέφτομαι να κάθετε μπροστά στο πιάνο, να διδάσκει τζιαι ο νους της να τρέχει αλλού…να ψάχνει μες στην παρτιτούρα να βρει ποιο ήταν το σημείο που χάθηκε, τζιαμέ όπου έκαμε το λάθος…το λάθος της. Δεν ξέρω αν τούτο συμβαίνει στ’ αλήθκεια. Ίσως εν γέννημα τζιαι τούτο του νου μου. Μοιάζουμε πολλά όμως οι θκύο μας τζιαι έτσι γνωρίζω καλά το αγκάθι τζείνο που σε σπρώχνει να ψάχνεις παντού τα γιατί. Άρπαξα τζιαι εγώ μια τσιμπιά τζιαι που τότε χάνομαι μέσα στα γραφτά, δικά μου τζιαι των άλλων σε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια να δω…
Απορώ…Άραγε ούλλα τούτα που ζούμε τωρά τζιαι για τα οποία κοπιάσαμε εν τα αγαθά; Γιατί αν τούτα είναι…εξίκκο σου. Πρώτα ήταν τα λάβαρα υψωμένα τζιαι παρελαύνοντας τσατίζαμε συνθήματα. Χρειάζονται πάντα για να νιώθεις την ηθική ανύψωση που θα σπρώξει τα πόθκια σου να κάμνεις ένα βήμα τη φορά. Τελευταία που τούτα βάρυναν, σιωπήσαμε λιο τζιαι οι θκυό. Συνειδητοποιώ το, μιαν εγώ τζιαι μιαν τζείνη κάθε φορά που κάποιος θα αντινάξει λίη που τη σκόνη που έκατσε πάνω τους τζιαι θα τσούξει τη ψυσιή μας. Τίποτε όμως δεν τρέσιει που τις κόγχες του καθρέφτη της τζιαι ούλλα μπαζώνονται τζιαμέ. Πόσους τόνους νερό να σηκώνουν άραγε ακόμα; Γέλια… σωτήριο χάϊδεμα κάθε φορά για να μπορεί να αντέχει.
Μια που τις μεγαλύτερες μου φοβίες ήταν κάποτε-αν αξιωθώ τζιαι γεράσω μιαν μέρα- να μην κοιτάξω κάτω, στα χρόνια τζείνα που πάνω τους θα κάθουμαι, σαν χορτασμένη γριά βασίλισσα στο θρόνο του “Π” μου, τζιαι καταλάβω πως κάπου έκαμα ένα μεγάλο λάθος ή για κάτι μετανιώσω πολλά. Τώρα όμως σκέφτομαι μήπως τζιαι πρέπει να αναθεωρήσω, γιατί τούτο ίσως το έκαμα ήδη πριν καν αποκτήσω τις πρώτες μου βαθκιές ρυτίδες.
Φοβάμαι να της μιλώ πάντα γιατί δεν θέλω να την απογοητεύσω. Τίποτε όμως δεν μπορώ να της κρύψω γιατί είναι ένα κομμάτι δικό μου, χρόνια τώρα…ακόμα τζιαι τότε που οι εφηβικοί τζιαι νεανικοί εγωισμοί εκάμναν την απουσία της να φαντάζει ανώδυνη…τότε που ανυπομονούσαμε να περάσουν τα χρόνια, για να φτάσουμε στο σημείο που θα τα θέλαμε να γυρίσουν πάλε πίσω.
Κρατώ την τζιαι της λέω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο που μόλις τον αναγνωρίσουμε όλα θα είναι πλέον καθαρά. Το ίδιο κάμνει τζιαι τζείνη για μένα. Άρχισα να αποκτώ καινούργια φοβία…μήπως τη μέρα που θα κάθουμαι αθκιασερή στο θρόνο των χρόνων καταλάβω πως μας έστησε τελικά τζιαι τότε τι θα της πω…;;

Έτσι όπως το Αϊράνι…(…Ξινό αλλά πίνεται).

Γράφω, συνέχεια γράφω αλλά τα χαρτιά μου γεμίζουν λέξεις καμωμένες από γράμματα ενώ θέλω να γεμίζουν λέξεις καμωμένες από χρώματα. Ναι, κρατώ το σωστό εργαλείο: Στυλό. Πινέλο? Όχι, δεν θέλω να ζωγραφίσω...θέλω απλά να γράψω με χρώμα. Κάθε αρχή της βδομάδας η ίδια ιστορία. Ασυναίσθητα αισιόδοξη όπως κάθε μια αρχή ορίζει. Εξαιρείται η αρχή του τέλους...τζείνη προδικάζει τζιαι καταδικάζει την όποια πολυχρωμία.
Ημερολογιακά Φθινόπωρο...Η αλήθεια όμως είναι πάντα γυμνή για να μπορεί να την ντύνει καθείς όπως γουστάρει. Η δική μου σήμερα την είδε αναρχική τζιαι ασυμβίβαστη. Με αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς επιτίθεται στο κατεστημένο, πρωτίστως του εσωτερικού μετώπου. Τζιαμέ συναντά πάντα την μεγαλύτερη αντίσταση γιατί τζιαμέ εδρεύει η Κυβέρνηση τζιαι το ανάκτορο του Εγωισμού.
Ριπές stop. Κινητό τηλέφωνο οn...ποιό stop?? Η χειρότερη ριπή στην ψυχική μου ηρεμία αποδεικνύεται ο ήχος του μηνύματος. Αφού οι λέξεις δεν φέρουν φωνή άρχισα να τις μετρώ με το βάρος...Ανορεξικές, ισορροπημένες ή υπέρβαρες. Una φάτσα αλλά ούτε λόγος για una ράτσα..."Μωρό μου καλημέρα!"...α...καλά! Επιλέγω, ζυγίζω, αποφασίζω, κρατώ: όσα τοποθετούνται πλαί μου ως είδη πρώτης ανάγκης. Τα υπόλοιπα αν δεν το έπραξαν ήδη θα το κάνουν στη συνέχεια...Θα τοποθετηθούν στο Εκεί, στο πούποτε, να πιάνουν σκόνη έτσι απλά τζιαι μόνο για να προκαλούν το απαιτούμενο φτάρνισμα για να ξυπνά ο νους τζιαι να θυμούμαι ότι κάπου έζησα πριν που το δαμέ.
Για αλλού εξεκίνησα να γράφω τζιαι αλλού πάω...σήμερα όπου μου νέψουν οι σκέψεις νέφκουμαι...έτσι όπως τον αρσενικό...που λέει τζιαι το Έ(ν)τερον "εν έσιει τσιάνς να την πέσει γεναίκα σε αρσενικόν τζιαι τζείνος να μην ανταποκριθεί..."...λές?? Μα...μιλάς τζιαι για τζείνους που έτυχε να γνωρίσω τζιαι εγώ κάποτε?? Οϊ πέ μου αλήθκεια!
Θυμάμαι πριν χρόνια που η εκκλησία ήρθε να καταργήσει το μυστήριο του Αρραβώνα γιατί θεώρησε πως έτσι νομιμοποιεί τις προγαμιαίες σχέσεις. Τωρά τείνουμε που μόνοι μας να καταργήσουμε τζιαι τις σχέσεις υπό τις οποίες "νομιμοποιούμε" την (προ)γαμιαία συνεύρεση. Δεν είναι μόνο τούτο η σχέση? Έχεις δίκαιο. Υπερέβαλα...είναι τζιαι τζείνα που μόλις τελειώσει, μένουν στο πούποτε, παρέα με την σκόνη. Εκτός φυσικά αν τελικά σου δώσει ένα γάμο...εύχομαι όχι άλλον ένα παρόμοιο με τζείνον που είδα προημερών- για ακόμα μια φορά -να του κόφκουν τους ιερούς του κόμπους με μιαν υπογραφή...! Εντάξει δεν θα πάρω τη δουλειά από την Carrie Brandshow...παρότι τούτος ο τόπος θυμίζει μου φορές Sex and the city τζιαι Beverly Hills, τζιαι ας υπάρχουν οι απορριπτικοί του είδους. Ο αντίλογος άλλωστε είναι ο καλύτερος διάλογος.

Πρέπει να σου πω όμως πως κατά βάθος δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος...γίνομαι, για να βρίσκω ξανά το φως. Έτσι αφού όλοι λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...για να καταλάβεις πόσο αισιοδοξώ: Προσδοκώ να πεθάνω μετά τζιαι που την Ελπίδα!