Τελικά κάπου θα ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος

Μερικές φορές μου δημιουργείται η εντύπωση πως πρόκειται για μοτίβο. Μια συνεχόμενη εναλλαγή μεταξύ ανακάλυψης τζιαι αποκάλυψης, σαν να λέει η μια στην άλλη "δικό σου-δικό μου", μια μοιρασιά-που λεν τζιαι οι πρωτινοί, ανέκαθεν (τζιαι κατά παράδοσην) σοφότεροι.
Η αίσθηση που προκαλούν: κάποτε ταυτίζεται, κάποτε διαφέρει...μερικές φορές συμβαίνουν τζιαι ταυτόχρονα οι θκυό τους. Χτες, καθώς εδούλευκα, εξαπόλησα τα τζιαι έγειρα πίσω. Άφησα τζιαι έναν αναστεναγμό αααχχχχ...έκλεισα τα μάθκια μου τζιαι είχα εικόνες. Τελικά μπορώ να το κάμω! Πάει καιρός να τις αφήσω να έρτουν τζιαι να μείνουν. Άραγε τούτη εν η γιατρειά που φέρνει ο χρόνος? Το ότι μια μέρα απλά δεν πατάς το διακόπτη για παύση της προβολής?
Η μνήμη...Ω! Η μνήμη...απίστευτο πράγμα! Έφαα γερό κόλλημα μαζί της τελευταία. Παρατηρώ το καθετί που την αφορά. Την περιεργάζουμαι...αλλά για την ώρα δεν την επεξεργάζουμαι. Χάριν σε τζείνη έχω την ικανότητα ανά πάσα στιγμή να φέρω την εικόνα σου τζιαι τους ήχους σου μπροστά μου, σε οποιανδήποτε χωροχρονική στιγμή θέλω: κοινή, ιδιαίτερη, φωτεινή τζιαι σκοτεινή, πολύχρωμη ή μαυρόασπρη. Ναι, τωρά μπορώ να το κάμω ανώδυνα. Ε τζιαι λίη οδύνη να προκαλείται εν ποτζείνη που μπορώ να την αντινάξω εύκολα.
Τελικά τούτος εν ο τρόπος για να κρατάς κάτι ή κάποιον κοντά σου? Κουβαλάς τον αλλά δεν τον ξεκουβαλάς όποτε θέλεις. Μπορείς φυσικά να στρουθοκαμηλίζεις...εύκολα πράγματα. Αν φυσικά τον καλλιεργήσεις, σωστά, ανθίζει. Μην αγχοθείς αν πάει πως θα μαραθεί. Εν να ξαναπολήσει, που λέει τζιαι ο παππούς μου-ναι, τζιαι τζείνος κατά παράδοσην σοφός.
Εικόνες τζιαι ήχοι...τι σημασία έσιει να σου τις περιγράψω...μορφοποιούνται με τον λόγο, αποκτούν υπόσταση τζιαι ως εκ τούτου βάρος. Αν πουν να σε πατήσουν πονούν ή έστω σε αναγκάζουν να παραμερίσεις για να τους είναι εύκολη η έλευση. Αν όμως συνειδητά τα αφήσεις στο ασυνείδητο εν σχεδόν όπως τα πούπουλα.
Τωρά που ανακάλυψα τζιαι εγώ την τασιηνόπιτα, κλείω τα μάθκια μου τζιαι φέρνω εικόνες. Εν ζωντανές ναι. Κρατώ κομμάτια που δεν μπορεί κανένας σας να μου τα πάρει πίσω. Κομμάθκια των οποίων η ιδιοκτησία μου ανήκει...δικαιωματικά ή μη(κάτι παρόμοιο με τα Ελγείνια στο Βρετανικό μουσείο, ένα πράμα). Χάρισμα σας τα δικά μου...δεν έχω διάθεση για διεκδικήσεις. Μου φαίνεται πως άρχισα να διακρίνω την προίκα...

Υγρασίες…

Πρέπει να μαζέψω λέει για να ρίξουν , να χτίσουν, να σοβατίσουν τζιαι να βάψουν. Ούλλα τούτα τωρά για έναν τοίχο, μια ταράτσα, που ένα κομμάτι της δεν άντεξε τις τόσες καταιγίδες, τα νερά…ετράβησεν μέρος που τζείνα που επεράσαν που πάνω της, χρόνια τώρα, σαν να ήθελε να τα μεταφέρει πάντα μαζί της. Η μπογιά που περνούσε όμως κάθε φορά αρνήτουν να κάτσει στον τόπο της τζιαι ελουβούσεν. Τι πράμα τζιαι τούτη η υγρασία ρε παιδί μου…σαπίζει τους τόπους.
Άνοιξα τις κάσιες τζιαι ξεκίνησα να βάλω πράματα μέσα. Έτσι όπως μαζεύφκω σκέφτουμαι πως ανάθεμα μαύρο μπορεί να ξιλιφτεί το πλάσμα τζείνη την υγρασία που κρατά μέσα του, πας τους δικούς του τοίχους. Τι κάμνεις όταν ξεκινήσεις να λουβάς ή να βλαστάς…; Το μόνο σίγουρο εν πως πρέπει να περιμένεις τον ήλιο για να ξεκινήσεις έτσι δουλειές. Τζιαμέ να δεις πακετάρισμα…
Πως μαζεύκεις άραγε, ένα χώρο, αλλά καταφέρνεις να το θωρείς που μες τις κάσιες; Εχτές νόμιζα πως ήθελα, πολλά, να γράψω. Σήμερα έχω λίες αμφιβολίες. Μπορεί τελικά να πετάξω τζιαι λία πράματα. Τα υπόλοιπα θα επιστρέψουν σε στεγνό περιβάλλον.