Πόσα μέτρα;

Κακοήθειες ανθρώπων, κακοήθειες κυττάρων - Καταστροφή, αυτοκαταστροφή…κατά-στροφή, από-στροφή.

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό…

Κάποτε τρέμουν τα σιέρκα μου που την εξάντληση, την κούραση ή την καφεΐνη. Τρώω τίποτε ή πέφτω τζιαι τζοιμούμαι τζιαι έτσι περνά μου. Κάποτε όμως που τρέμουν επειδή τρέμει πρώτα η καρθκιά μου, με το φαί τα πιάνει με ο ύπνος… Ανάθεμαν την που φακκά, καλή της ώρα… τζ’ άπου την αντέξει άντεξε.

...και δεν ακούω τις σκέψεις μου.

Επιστροφή

Σαν ψάρι…γοργόνα στο ιδιωτικό μου ενυδρείο. Άκουγα αλλά δεν μίλαγα. Παρακολουθούσα και μάθαινα. Ο χρόνος πέρασε και η γυάλα άνοιξε, χύθηκε σαν ποτάμι και βρέθηκα έξω. Περνώντας άγγιζα στις όχθες της, ευχαριστώντας την που με κράτησε τόσους μήνες. Ο πόνος που της προκάλεσα μ’ έμοιαζε σαν εκδίκηση για το ότι με έδιωχνε από πάνω της. Μας έδεσε όμως για πάντα. Μετέτρεψε το πρώτο της ένστικτο σε προαίσθημα και σε μιαν ανεξήγητη και ανεξάντλητη αγάπη. Εκεί όπου ο χρόνος ξεκίνα να μετρά αντίστροφα, τα πλάσματα αποκτούν ζωή…Ανάποδος αλήθεια ετούτος ο κόσμος.
Τα μάτια και τ’ αφτιά μαθαίνουν την τέχνη των σχοινιών. Πως να λύνουν και να δένουν, για να μπορέσουν σε χρόνο ανύποπτο να ελευθερώσουν τη γλώσσα που βρίσκεται δεμένη στην άγνοια. Πρώτα με άναρθρες κραυγές που όταν πήραν σχήμα έγιναν λέξεις, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους γύρο μου. Η κοινή γλώσσα επιτυγχάνει το σκοπό, μου είπαν. Δεν τα κατάφερα. Που ήταν το λάθος; Στην εκφορά; Ειλικρίνεια άκουσα μετά, αυτό χρειάζεται ο λόγος για να επικοινωνήσεις. Την έψαξα. Βρήκα έννοιες. Σκάψε, με παρότρυναν…είναι που όταν πάρουν μορφή, δυσκολεύουν στην αφή. Έσκυψα και ξεκίνησα. Κουράστηκα και γύρισα να πάρω ανάσα…τότε ήταν που μου βγήκε ξανά εκείνη η άναρθρη κραυγή…