Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Is anybody home…??

Προσέχω, παίρνω τζιαι τις βιταμίνες μου αλλά κάποια στιγμή, στην αφηρημάδα μου πάνω, άρπαξα Ασυνέπεια. Δεν με πειράζει τόσο που την αγκονίστικα παρά μόνο που δεν μπορώ να προκαταλάβω τη θέση της τζιαι με ξαφνιάζει όταν εμφανίζεται στους πιο περίεργους τόπους, μεταλλάσσοντας πάντα μια σταθερά. Στο μόνο που παραμένω συνεπής είναι στο ότι είμαι απρόβλεπτα ασυνεπής.
Το κλάμα, για παράδειγμα, ήταν μια σταθερά, στο σύνολο των πολλών. Απώλεσα όμως τζιαι που τούτο την εμπιστισύνη. Δεν μπορείς να λογιέσαι τζιαι να είσαι κλαμούρα αλλά να κάμνεις να ρίξεις ένα καλό κλάμα μήνες τώρα (...απίστευτο)...Ξεφτιλίζεις απλά την κατάσταση τζιαι δεν είναι σωστό.
Τι στο καλό...στο κάτω κάτω το νερό που τρέσιει κάμνει καλό feng shui. Όταν στερέψει το πλάσμα τι πάει να πει άραγε? Χμ...Ότι εν πολλά καλά? Ότι εν αναίσθητο? ή ότι εν απλά νεκρό?
Για χτύπα λίο ξανά να δούμε...Τι λέει? Αντιδρώ?

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Είναι καημός τα Ξένα…

Η απουσία τζιαι η απόσταση μπορεί να φαντάζουν χασματικές ακόμα τζιαι αν σε χωρίζει η ελάχιστη χιλιομετρική απόσταση που κάποιον…Μερικοί τόποι όμως εν πραγματικά μακριά, τόσο μακριά που τζιαι να θέλεις να απλώσεις το σιέρι σου ποτέ εν θα τους φτάσεις, ακόμα τζιαι αν είσαι ο σωσίας του Τιραμόλα.
Οι άνθρωποι στέκονται μακρύτερα τζιαι που τον τόπο τον ίδιο. Σε όποια μούτη τζιαι να πάεις να σταθείς εν θα καταφέρεις να ποσσιεπάσεις. Ξενιθκιά. Που τον τόπο που υπάρχουν μέχρι να καταφέρουν να φτάσουν κοντά σου γίνονται ήχος, φωνή που φκαίνει που ένα τηλέφωνο, εικόνα που έρκεται που έναν υπολογιστή, γράμματα που εμφανίζονται το ένα πίσω που το άλλο τζιαι σχηματίζουν λέξεις τζιαι κουβέντες ολόκληρες…Θύμησες τζιαι πεθυμιά.
Το σκορ αυξάνεται υπέρ της για την ώρα…άραγε πόσα πόσα θα λήξει το ματς…;