Ένα γύρo απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι

Ίσως εν φυσιολογικό, μπορεί να συμβαίνει στον καθένα...εν κάποια διαστήματα που νομίζω πως είμαι νεκρή αλλά συνεχίζω να κινούμαι νομιζόμενη πως ζω, που κεκτήμένη ταχύτητα. Μετά έρκουνται τζιαι ξεθάφκουν με τα συναισθήματα έτσι ως σαν να θέλουν να μου δείξουν τζείνο που δεν καταλαβαίνω, το ότι δηλαδή ζω που τ' αλήθκεια. Μπορεί να μην με θωρεί πάντα ήλιος αλλά τζιαι η σκοτεινιά εν καλό πράμα. Έτσι τζιαι αλλιώς μόνον έτσι καταφέρνω να τζοιμηθώ. Ύπνος...μην νομίζεις, η ακινησία του σώματος εν ενεργοποίηση του νου. Είτε ο ύπνος υφίσταται με κλειστά είτε με ανοιχτά μάθκια. Το ζήτημα δεν είναι πως αλλά το που παίζεις. Μπορείς να παρακολουθήσεις το show απαθής αλλά τζιαι να προταγωνιστείς εξίσου απαθής.
-Τι λες?
-Μπα, αν θα παίξω λεω να το ξέρω, να καταλαβαίνω.
Α!! Δεν σου είπα!! Έχω κάπου, κάτι που λείπει. Ίσως μπορείς να το πεις τζιαι τρύπα. Δεν την είχα πάντα. Εν επίκτητη η ανεπάρκεια. Περνά τόσο φως όμως, που κάμνει τους άλλους να νομίζουν πως είμαι μέσα. Μπαίνουν αλλά λείπω. Μερικές φορές οι γεωγραφικές συντεταγμένες του που είμαι εν δυσδιάκριτες. Μιλώ μου όμως στο τηλέφωνο. Τωρά με τα κινητά, εν ευκολία. Μέσα μέσα βρεθούμαστε. Άρχισα να σκέφτουμαι πως ίσως μπορούμε να ξαναρχίσουμαι να φκαίνουμε τα δυο μας.
Λεν πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλά. Δεν το πιστεύω, με ποτήρι είναι, με πιάτο. Μοιάζει περισσότερο με υφαντό. Αν χάσεις φυσικά τον πόντο εν πρόβλημα. Ξηλώνεται όμως ή τζιαι να μην, σταματάς, κόφκεις το τζιαι κάμνεις άλλο ένα κομμάτι. Ύστερα ράφκεις τζιαι τα θκυό μαζί. Πιντώνεις τα. Δες το! Πάλε ολόκληρο. Φτάνει να έσιεις όρεξη. Τίποτε δεν είναι μονοκόμματο. Εν ψηφίδες, κομμάθκια, στιγμές που αποτελούν το όλον...λέει σου.
Με τόσο φως που μπαίνει εκατάφερα να την δω εχτές. Ήταν ανοιχτό τζιαι το κάπριο...που να πάει να χωστεί? Βέβαια εδοκίμασε αλλά επρόλαβα την. Άνοιξα το καθρεφτάκι τζιαι είδα την. Ε, μεν θυμώνεις, εν οδηγούσα, ήμουν συνοδηγός. Εγύρισεν τζιαι είδεν την όμως τζιαι τζείνη. Πάντα χρειάζονται μάρτυρες. Τελευταία γίνεται ο τακτικός μου μάρτυρας, σε ούλλα. Ιερομάρτυρας για την ακρίβεια.
Μια άσπρη τούφα στα ξαφνικά. Λεν πως εν μαράζι, έτσι μου είπαν τζιαι μένα. Η ιστορίες των άσπρων τουφών που εμφανίζουνται ανα πάσα στιγμή τζιαι ηλικία, με γοήτευαν πάντα. Τωρά μπορώ να ξεφύγω από την παθητική στάση της ακρόασης τζιαι να μεταβώ στο ενεργητικό μέρος, της αφήγησης. Στους χώρους που κινούμαι η άσπρη τούφα προσδίδει άλλη εικόνα, μου είπαν, ταιρκάζει τζιόλας. Λες? Τι να ντυθώ άραγε αύριο?
Εντάξει, ίσως συνηθίσω τζιαι τούτη την ιδέα. Έσιει λιο τζαιρό κάμνω τες συλλογή. Μπορεί να την αγαπήσω τζιόλας, που ξέρεις. Έτσι τζιαι αλλιώς δεν είμαι υπέρ των εκτρώσεων...εκτός αν κάποιος βρίσκεται σε υπερβολικά μικρή ηλικία. Ε μιτσιάν εν θα με πεις, είμαι μικρομέγαλη. Τελικά ίσως τζιαι να την κρατήσω. Που ξέρεις, αν την ονομάσω Σοφία μπορεί να μας αρέσει.