Ένα γύρo απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι

Ίσως εν φυσιολογικό, μπορεί να συμβαίνει στον καθένα...εν κάποια διαστήματα που νομίζω πως είμαι νεκρή αλλά συνεχίζω να κινούμαι νομιζόμενη πως ζω, που κεκτήμένη ταχύτητα. Μετά έρκουνται τζιαι ξεθάφκουν με τα συναισθήματα έτσι ως σαν να θέλουν να μου δείξουν τζείνο που δεν καταλαβαίνω, το ότι δηλαδή ζω που τ' αλήθκεια. Μπορεί να μην με θωρεί πάντα ήλιος αλλά τζιαι η σκοτεινιά εν καλό πράμα. Έτσι τζιαι αλλιώς μόνον έτσι καταφέρνω να τζοιμηθώ. Ύπνος...μην νομίζεις, η ακινησία του σώματος εν ενεργοποίηση του νου. Είτε ο ύπνος υφίσταται με κλειστά είτε με ανοιχτά μάθκια. Το ζήτημα δεν είναι πως αλλά το που παίζεις. Μπορείς να παρακολουθήσεις το show απαθής αλλά τζιαι να προταγωνιστείς εξίσου απαθής.
-Τι λες?
-Μπα, αν θα παίξω λεω να το ξέρω, να καταλαβαίνω.
Α!! Δεν σου είπα!! Έχω κάπου, κάτι που λείπει. Ίσως μπορείς να το πεις τζιαι τρύπα. Δεν την είχα πάντα. Εν επίκτητη η ανεπάρκεια. Περνά τόσο φως όμως, που κάμνει τους άλλους να νομίζουν πως είμαι μέσα. Μπαίνουν αλλά λείπω. Μερικές φορές οι γεωγραφικές συντεταγμένες του που είμαι εν δυσδιάκριτες. Μιλώ μου όμως στο τηλέφωνο. Τωρά με τα κινητά, εν ευκολία. Μέσα μέσα βρεθούμαστε. Άρχισα να σκέφτουμαι πως ίσως μπορούμε να ξαναρχίσουμαι να φκαίνουμε τα δυο μας.
Λεν πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλά. Δεν το πιστεύω, με ποτήρι είναι, με πιάτο. Μοιάζει περισσότερο με υφαντό. Αν χάσεις φυσικά τον πόντο εν πρόβλημα. Ξηλώνεται όμως ή τζιαι να μην, σταματάς, κόφκεις το τζιαι κάμνεις άλλο ένα κομμάτι. Ύστερα ράφκεις τζιαι τα θκυό μαζί. Πιντώνεις τα. Δες το! Πάλε ολόκληρο. Φτάνει να έσιεις όρεξη. Τίποτε δεν είναι μονοκόμματο. Εν ψηφίδες, κομμάθκια, στιγμές που αποτελούν το όλον...λέει σου.
Με τόσο φως που μπαίνει εκατάφερα να την δω εχτές. Ήταν ανοιχτό τζιαι το κάπριο...που να πάει να χωστεί? Βέβαια εδοκίμασε αλλά επρόλαβα την. Άνοιξα το καθρεφτάκι τζιαι είδα την. Ε, μεν θυμώνεις, εν οδηγούσα, ήμουν συνοδηγός. Εγύρισεν τζιαι είδεν την όμως τζιαι τζείνη. Πάντα χρειάζονται μάρτυρες. Τελευταία γίνεται ο τακτικός μου μάρτυρας, σε ούλλα. Ιερομάρτυρας για την ακρίβεια.
Μια άσπρη τούφα στα ξαφνικά. Λεν πως εν μαράζι, έτσι μου είπαν τζιαι μένα. Η ιστορίες των άσπρων τουφών που εμφανίζουνται ανα πάσα στιγμή τζιαι ηλικία, με γοήτευαν πάντα. Τωρά μπορώ να ξεφύγω από την παθητική στάση της ακρόασης τζιαι να μεταβώ στο ενεργητικό μέρος, της αφήγησης. Στους χώρους που κινούμαι η άσπρη τούφα προσδίδει άλλη εικόνα, μου είπαν, ταιρκάζει τζιόλας. Λες? Τι να ντυθώ άραγε αύριο?
Εντάξει, ίσως συνηθίσω τζιαι τούτη την ιδέα. Έσιει λιο τζαιρό κάμνω τες συλλογή. Μπορεί να την αγαπήσω τζιόλας, που ξέρεις. Έτσι τζιαι αλλιώς δεν είμαι υπέρ των εκτρώσεων...εκτός αν κάποιος βρίσκεται σε υπερβολικά μικρή ηλικία. Ε μιτσιάν εν θα με πεις, είμαι μικρομέγαλη. Τελικά ίσως τζιαι να την κρατήσω. Που ξέρεις, αν την ονομάσω Σοφία μπορεί να μας αρέσει.

Κάπως μακριά...

Εν με κανεί…έκαμα τζιαι ψαλίδα. Λαλείς να έκαμα τζιαι κυτταρίτιδα;; Ούφφου α!

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα….

Πως είναι ένας μύωπας που πριν ακόμα παραδεχτεί τη στραβομάρα του μπορεί να αναγνωρίσει την ασχήμια γύρω; Μόλις όμως καταφέρει να τιθασεύσει τον εγωισμό του τζιαι αποδεχτεί το ότι θα φορεί τα πατομπούκαλα στη φάτσα του θωρεί πως δεν πρόκειται για ασχήμια αλλά για οξεία κουασιμοδίαση. Έτσι είναι τζιαι η ημιμάθεια στον άνθρωπο.
Άκουα τους δασκάλους τζιαι τους γονείς μου να λεν πως η ημιμάθεια είναι σιειρότερη που την αμάθεια. Ενόμιζα πως ήταν κόλπο για να κάμνουμε την προσπάθεια να μαθαίνουμε παραπάνω, να μαθαίνουμε στ’ αλήθκεια. Να γινούμαστε “σοφοί”. Υπερβολή.
Τελικά τζείνο που χρειάζεται εν απλά γνώση, έστω για να μεν ξιπάζεσαι. Τόση όση απαιτείται για να θωρείς καθαρά…είτε εν με πλήρη όραση, είτε εν με γυαλιά, είτε εν με φακούς-χρωματιστούς ή μη…για να μην έσιεις την αίσθηση πως τζείνο που υπάρχει εν απλά ξημαρισιά, αλλά να θωρείς ότι εν τάτσα.
Γαμώτο που έντζισα πάλε! Τη στραβωμάρα μου μέσα…αύριο πάω για γυαλιά.

Κύρτωμα οδοστρώματος…

Ακούω τακτικά από τους πολλά κοντινούς μου ότι είμαι προβληματική, ότι πάσχω (πολλά), ότι είμαι “ανώμαλη”(- η μη ομαλή/φυσιολογική).
Τελικά πρέπει να έχουν δίκαιο…είμαι νακουρί “ανώμαλη”…αφού άκουα τον Κουλία να μιλά πάλε σήμερα που το χάραμα στα ράδια τζιαι μερικές φορές εσυφωνούσα μαζί του…Μα τι στα ανάθεμα πάει λάθος με εμένα…
Τζιαμέ φυσικά που του έφκαλα το καπέλο ήταν στο σημείο που ξαναείπε πως πρέπει να αποχωρήσουν που την κυβέρνηση. Ε άτε να δούμε!

(Ηχητικοί) Προσδιορισμοί…

Συνεχόμενη ροή ήχου, η οποία εξέρχεται αμείωτη τζιαι σταθερή εκ του στόματος, φέρουσα τζιαι περιφέρουσα την εσωτερική ένταση που αν κατά (κακή) τύχη παραμείνει εντός μπορεί να οδηγήσει σε έκρηξη του σώματος ή του νου. Εκφραζόμενη υπό το γράμμα Α μοιάζει κάπως έτσι: Ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα……………!!! Λέγεται τζιαι αλλιώς…Τσιριλιά.