Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό…
Κάποτε τρέμουν τα σιέρκα μου που την εξάντληση, την κούραση ή την καφεΐνη. Τρώω τίποτε ή πέφτω τζιαι τζοιμούμαι τζιαι έτσι περνά μου. Κάποτε όμως που τρέμουν επειδή τρέμει πρώτα η καρθκιά μου, με το φαί τα πιάνει με ο ύπνος… Ανάθεμαν την που φακκά, καλή της ώρα… τζ’ άπου την αντέξει άντεξε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
εξαφανίστηκες. ακούγεσαι ταλαιπωρημένη. είσαι καλά;
αρεσκει μου η ποιητικη [να την πω ετσι γιατι ετσι σε φανταζομαι αφου ξερω σε μονο σαν λεξεις] αντιθεση..
"αναθεμαν την..καλη της ωρα"...
σαν να καμνεις εσωτερικη πορεια στα 2 τελευταια ποστς..το προηγουμενο αφηκεν μου την αισθηση παιχνιδισματος με την μητροτητα..τωρα σαν να εμετακινηθηκες στην καρκιαν σαν μεταφορικο αλλα τζαι ρεαλιστικο εσωτερικο..
συναισθημα..
αλλα τα σιερκα, τα δακτυλα εχουν τζαι αλλες διαστασεις..της αφης..σωμα..
αθκιασερος..
Πας, έρχεσαι..που είσαι πάλι κοπέλα μου? Σε έχασες ή σε βρίσκεις?
@ Ρίτσα Ταλαιπωρώ, ταλαιπωρούμαι ενίοτε ταλαιπωρούν με, αλλά το τελευταίο εν πιο εύκολο που τα πρώτα…
@ Αθκιασερός Εν ενδιαφέρον που μπαίνεις στη διαδικασία να με αναλύεις καλύτερα που μένα. Φορές βοηθάς. Να’ σαι καλά που περνάς.
@Μαρίνα …Τζιαι τα θκυό.
err...? :|
Δημοσίευση σχολίου