Επήαινε τζιαι έρκετουν μέσα στο δωμάτιο σαμπώς τζιαι τα βήματα της θα την ευκάλαν που τούτη την αδιέξοδη κατάσταση. Πως μπορεί ο άνθρωπος να χωρά τόσο μεγάλα συναισθήματα χωρίς να εκρήγνυται; Τι είναι τελικά η ψυσιή τζιαι μπορεί να σηκώνει τόση θλίψη;
Πάνω που εσκέφτετουν “έλεος!” άκουσε την πόρτα της να ανοίει. Οι φίλοι εν που τα πολυτιμότερα πράματα που τυχαίνουν στη ζωή του ανθρώπου. Μόλις επήρε τα κακά μαντάτα ήταν σαν να μεν εμπορούσε να τα βαστά ούλλα μόνη της τζιαι εναπόθεσε “τον αφρό” των συναισθημάτων της πάνω τους. Εν κάτι ώρες που είσαι τόσο μόνος σου, τζείνα που νιώθεις εν τόσο βαθκιά που φοάσαι. Θέλεις να ξέρεις ότι εν κάποιος δίπλα σου ακόμα τζιαι ας μεν στέκεται στο ίδιο σημείο της ψισιής σου. Ξέρει όμως λίο τα κατατόπια της έτσι ξέρει τζιαι πόθεν να σε περιμένει να ξαναφανείς.
“Φίλε παντρεύκετε”…ήταν η πρώτη κουβέντα που της είπε με το που εμπήκε. Με το άκουσμα τζιαι μόνο της λέξης αναγνώρισε τη πίκρα τζιαι στα μάθκια της άλλης που έκαμε όμως μια προσπάθεια να διακόψει όσα τούτη η κουβέντα επροκαλούσε. “Ναι φίλε αλλά θυμάσαι; Έψαχνες τζαιρό τωρά τούτο το σημείο στίξης. Δεν την έβαλες μόνη σου την τελεία αλλά επήρε τη θέση της. Έκατσε στον τόπο της”.
Ούτε να κλάψει δεν εμπορούσε. Είσιεν ένα κόμπο μες στο λαιμό τζιαι η φωνή της εκραθκιέτουν άμπα τζιαι φτάσει κοντά του. Δεν ήταν η ώρα τωρά. Αφού αναίσθητη δεν μπορεί να γίνει, μπορεί έστω να δείξει αληθινή αγάπη τζιαι να τον αφήσει να ευτυχίσει. Η δική του η ώρα η καλή, η δική της η ώρα η δύσκολη. Εθρηνούσε αλλά η στιγμή της “κηδείας” εν η ώρα της κορύφωσης. Μπορεί να φκεί τζιαι εχτός εαυτού. Τι σημασία έσιει; Όταν θάψεις το νεκρό σου γαληνεύκεις για κάποιον περίεργο λόγο μετά.
Μόνο κάτι μήνες είχαν περάσει που τότε που η ιστορία ήταν πολλά διαφορετική. Ακόμα τζιαι για τούτο όμως δεν εμπορούσε να νιώσει θυμό. Ήξερε πως κάποιοι άνθρωποι έχουν γερά καρφωμένους τους στόχους τους τζιαι παλεύκουν όσο σώνουν για να τους πετύχουν. Όταν δεν μπορείς να ακολουθήσεις το βήμα τους είσαι απλά εμπόδιο.
“Εσένα ποιος εν ο στόχος σου;”…Εξιπάστηκε που τη φωνή της φίλης της τζιαι εφοήθηκε ταυτόχρονα…ήταν παντές τζιαι εθκιάβαζε την σκέψη της.
(…μ’ αυτή η πληγή, αυτή η πληγή πως κλείνει; Φίλε μου πες μου να σωθώ…)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
"Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει.." Κάπως έτσι θα κυλήσει για λίγο ο καιρός..Μα θα περάσει..Δεν θα ξεχαστεί,μα θα καταλαγιάσει..Ώσπου τελικά θα συνυπάρξεις ειρηνικά με την ιδέα,θα σηκώσεις κεφάλι,θα κάνεις την έκρηξη σου και φτου απ'την αρχή..Δεν θα ξεχαστεί,μα θα καταλαγιάσει..Είσαι απλώς στη φάση του φοίνικα,όπως την ονομάζω!! Στη φάση δηλαδή που από την φωτιά και απ'τις στάχτες που απέμειναν,εσύ αναγεννιέσαι! Κουράγιο και καλή δύναμη..
"Ήξερε πως κάποιοι άνθρωποι έχουν γερά καρφωμένους τους στόχους τους τζιαι παλεύκουν όσο σώνουν για να τους πετύχουν. Όταν δεν μπορείς να ακολουθήσεις το βήμα τους είσαι απλά εμπόδιο." ----> αφοπλιστικά αληθινό..
Wraia i istoria soy paroti thliberi...An simbainei se proswpiko epipedo tote ipomoni kai xrono file...an oxi tote lew to idio se opoion to perna...
kathe ti pou sinanta kaneis sto dromo tou simvainei giati einai kommati enos megalou puzzle..enos puzzle pou den to epilegei kanenas apo mas,pou xoreis omos afto den tha ipirxame..ksero pos polla fantazoun ipervolika gia ena anthropo,mia psixi..omos exoun to skopo tous..efxomai mono na sou dinei panta dinami na ta antexeis mexri na aneveis pali psila..sou dinei akoma ki otan esi les pos allo den vastas.kali dinami!
Δημοσίευση σχολίου