Πόσα μέτρα;

Κακοήθειες ανθρώπων, κακοήθειες κυττάρων - Καταστροφή, αυτοκαταστροφή…κατά-στροφή, από-στροφή.

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό…

Κάποτε τρέμουν τα σιέρκα μου που την εξάντληση, την κούραση ή την καφεΐνη. Τρώω τίποτε ή πέφτω τζιαι τζοιμούμαι τζιαι έτσι περνά μου. Κάποτε όμως που τρέμουν επειδή τρέμει πρώτα η καρθκιά μου, με το φαί τα πιάνει με ο ύπνος… Ανάθεμαν την που φακκά, καλή της ώρα… τζ’ άπου την αντέξει άντεξε.

...και δεν ακούω τις σκέψεις μου.

Επιστροφή

Σαν ψάρι…γοργόνα στο ιδιωτικό μου ενυδρείο. Άκουγα αλλά δεν μίλαγα. Παρακολουθούσα και μάθαινα. Ο χρόνος πέρασε και η γυάλα άνοιξε, χύθηκε σαν ποτάμι και βρέθηκα έξω. Περνώντας άγγιζα στις όχθες της, ευχαριστώντας την που με κράτησε τόσους μήνες. Ο πόνος που της προκάλεσα μ’ έμοιαζε σαν εκδίκηση για το ότι με έδιωχνε από πάνω της. Μας έδεσε όμως για πάντα. Μετέτρεψε το πρώτο της ένστικτο σε προαίσθημα και σε μιαν ανεξήγητη και ανεξάντλητη αγάπη. Εκεί όπου ο χρόνος ξεκίνα να μετρά αντίστροφα, τα πλάσματα αποκτούν ζωή…Ανάποδος αλήθεια ετούτος ο κόσμος.
Τα μάτια και τ’ αφτιά μαθαίνουν την τέχνη των σχοινιών. Πως να λύνουν και να δένουν, για να μπορέσουν σε χρόνο ανύποπτο να ελευθερώσουν τη γλώσσα που βρίσκεται δεμένη στην άγνοια. Πρώτα με άναρθρες κραυγές που όταν πήραν σχήμα έγιναν λέξεις, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους γύρο μου. Η κοινή γλώσσα επιτυγχάνει το σκοπό, μου είπαν. Δεν τα κατάφερα. Που ήταν το λάθος; Στην εκφορά; Ειλικρίνεια άκουσα μετά, αυτό χρειάζεται ο λόγος για να επικοινωνήσεις. Την έψαξα. Βρήκα έννοιες. Σκάψε, με παρότρυναν…είναι που όταν πάρουν μορφή, δυσκολεύουν στην αφή. Έσκυψα και ξεκίνησα. Κουράστηκα και γύρισα να πάρω ανάσα…τότε ήταν που μου βγήκε ξανά εκείνη η άναρθρη κραυγή…

Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα…;

…Οι ταινίες εν βγαλμένες που τη ζωή ή η ζωή μερικές φορές γίνεται όπως τα έργα;;

E.T. go home…!

Σε μια προηγούμενη μετεμψύχωση, που λένε και οι ειδικοί, πρέπει να είχα έρτει ως Αθηναία. Μάλιστα ποτζείνες τις πολλά κλασικές…θα έμενα σε ένα “μεγάλο, ευάερο, ευήλιο, διαμπερές” διαμέρισμα, κάπου στο κέντρο της πόλης. Θα στοίβαζα μέσα στα τετραγωνικά του ούλλες μου τις αναμνήσεις-άυλες τζιαι υλικές-τζιαι θα έκαμνα το μπαλκόνι μου (που σαφώς θα είχα καλύψει με πορτοκαλιά ή πράσινη τέντα) αιωρούμενο Αμαζόνιο, πίσω από κάποιαν πλατεία που την κατουρούν οι περαστικοί, την χέζουν τα περιστέρια τζιαι την κατοικούν τα αδέσποτα. Θα αγαπούσα την πόλη με ένα αρρωστημένο μίσος. Ίσως όμως να είχα σπάσει το κατεστημένο του “είμαι περήφανη για την μακρά της ιστορία τζιαι τον πολιτισμό” μόνο στα λόγια τζιαι από ανωμαλία θα είχα ανέβει πολλές φορές στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, χωρίς να περιορίζομαι θαυμάζοντας την από κάποια καφετέρια στο Θησείο. Ίσως φυσικά να μην είχα έρτει στην σύγχρονη παρά στην Αρχαία Αθήνα γιατί τώρα που το σκέφτομαι τρέφω έναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία τζιαι μια συμπάθια προς τα σανδάλια…
Με την πρώτη μου επίσκεψη πριν από 15 χρόνια(τα χρόνια περνούν μαμαααααά!!) ένιωσα σαν στο σπίτι μου (εδώ κολλά η μετεμψύχωση που λέγαμε). Αποφάσισα πως σε τούτο τον τόπο θα γυρνούσα για να ζήσω περισσότερο. Εφτά χρόνια...Σπουδές, ζωή τζιαι κότα γενικότερα...αγαπηθήκαμε τζιαι μισηθήκαμε όσο μας χρειαζόταν τζιαι όσο μας άξιζε. Θυμάμαι που διάβασα από τον Marquez πως ο άνθρωπος δημιουργεί ρίζες σε ένα τόπο με το που θάψει στη γη εκείνη κάποιον δικό του, έτσι γίνεται ο τόπος του. Συμφώνησα αλλά πάντα αναρωτιόμουν πια η σύνδεση σου με τον τόπο που δημιουργείς αναμνήσεις, ποτζείνες που τις κουβαλάς μια ζωή;
Ο χρόνος τζιαι ο καιρός έφεραν άλλα- διάφορα, διαφορετικά, ακραία-τζιαι η σχέση των δυο μας αναπτύσσεται αλλιώς, βρίσκοντας με να την επισκέπτομαι από τον προηγούμενο Ιούνιο σχεδόν μήνα παρά μήνα. Λέω να κάμω το τελευταίο ταξίδι του κύκλου τούτου τζιαι ο καλύτερος τρόπος να δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις εν το να βάλεις τζιάλους μέσα σε τζείνα που ζεις. Θα πάρω μαζί πέραν από τη πολυταξιδεμένη μου βαλίτσα τζιαι μια πολλά καλή φίλη με την οποία δεν έτυχε να ξαναταξιδέψουμε έξω από τα χωρικά υδάτα της νήσου. Απορώ πως θα αντιλαμβάνομαι τούτη την πόλη μετά από χρόνια…πέραν από τον ενθουσιασμό της ιδέας εν το μόνο που σκέφτουμαι σήμερα.
Εσείς που με πεθυμήσετε τζιαι με περιμένετε: Έρκουμαι! ActionWoman κάμε βαλίτσα γιατί όσο τζιαι προλαβαίνεις!

Λες τζιαι αξιώθηκα να μεγαλώσω για να καταλάβω τζιαι να ζω όσα άκουα που μιτσιά να λεν οι μεγάλοι. Λες τζιαι μου έδωσαν παραγγελιά να κάμω, να πάθω τζιαι να μάθω. Τότε που ήξερα να κλαίω φανερά τζιαι που με ένα νίψιμο τζιαι μιαν αγκαλιά τέλειωναν όλα.
Ύστερα μαθαίνεις να γίνεσαι μεγάλος τζιαι το έξω γίνεται μέσα. Ζώντας στο εσωτερικό σου αντιλαμβάνεσαι πως δεν είσαι τζιαι τόσο όμορφος όσο είναι η εικόνα σου, αλλά βλέπεις καθαρά πως λειτουργείς τζιαι πως καταφέρνεις να υπάρχεις. Αν όμως πεις να κλάψεις η αλμύρα των νερών σου όσο τζιαι να προσπαθήσεις δεν φέρνει την κάθαρση που κατάφερνες κάποτε τζιαμέ έξω, αλλά κάθεται όπου είσαι ανοιχτός τζιαι ξυπνά τα όσα νανουρίζεις κάπου μέσα σου.
Καμιά φορά θέλω να φωνάξω δυνατά. Ίσως ο αντίλαλος που θα καταφέρω να με κάμει να σπάσω τζιαι να ξαναβρεθώ έξω. Θυμούμαι ήταν όμορφα…


-------------------------------------------------------------------------------


Ήμουν κοντά του σήμερα…στον πραγματικό κόσμο…μετρώντας χιλιομετρικά. Από ώρα ένιωθα την ενέργεια του. Η οικειότητα από την για χρόνια παρουσία μου σε τούτο το μέρος γινόταν ξαφνικά εμπόδιο στην καλή μου λειτουργία. Αποχώρησα. Στον δρόμο τον είδα. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν αλήθεια ή αν απλά η τρισδιάστατη ανάμνηση του με κάμνει να βλέπω φαντάσματα. Ήθελα να του μιλήσω αλλά δεν ήξερα τι να πω…Έφυγα. Μετάνιωσα…Ένιωσα πως ήθελα να κλάψω, φανερά…δεν τα κατάφερα. Θυμήθηκα πως τώρα είμαι μεγάλη. Πόνεσα…έτσι νόμισα πως σήμερα θα καταφέρω να φωνάξω τόσο όσο χρειάζεται για να σπάσω. Αν τρομάξει; Σιώπησα. Κάμνω πως δεν συμβαίνει τίποτε τζιαι απομακρύνομαι…χιλιομετρικά…

----------------------------------------------------------------------------

Ξημερώνει. Ξέρω…θα διαχωρίσω και πάλι λογικά. Κρίμα.